Cargo: storm op zee maakt het schip stuurloos

Geen plot dat meer Vlamingen naar de bioscoop zou moeten trekken dan een goed zeemansverhaal. Dat lijkt alleszins het uitgangspunt van Cargo dat het desolate verhaal van een van Vlaanderens laatste vissersfamilies vertelt.

Wanneer de vader van Jean tijdens een woeste stormnacht op zee op mysterieuze wijze overboord gaat en vervolgens in coma belandt, rest zijn drie nakomelingen de moeilijke vraag: verdergaan met de visserij of het net definitief aan de vishaak hangen?

Cargo is duidelijk een ode aan de noeste vissersstiel die het de laatste jaren hard te verduren krijgt. Een op en top bebaarde én West-Vlaamse cast met onder andere Wim Willaert, Sebastien Dewaele en een troosteloze Sam Louwyck als orgelpunt (de man wordt omwille van zijn tronie wel vaker getypecast) legt de smaak van zoute, vers gevangen ‘vesch’ bijna letterlijk in de mond.

Toch speelt Cargo de aanwezigheid van zoveel sappige ‘West-Vlaemsche’ tongval weinig uit door de sporadische afwezigheid van langere dialogen. Gilles Coulier probeert de ontredderde schoon- maar grauwheid van de Belgische kuststreek voornamelijk in beeld te brengen met imposante droneshots van dansende golven en krijsende meeuwen afgewisseld met intieme close-ups van stoere vissertattoo’s.

De grijze tussenbeelden dragen wederom bij tot het desolate plaatje - Bevergem is nooit ver weg - maar laten de kijker eveneens met een net vol vragen achter.

Bonkig visserswezen

Cargo gedraagt zich in verhalend opzicht dan ook als een ietwat stuurloos schip op een stormende zee. Lang is niet zeker welke koers het langdradige verhaal vaart, en of het zelfs ooit de haven bereikt. Bovendien wordt onderweg te veel vis aan boord gehesen.

Zo sleurt Coulier actuele thema’s als mensensmokkel en homoseksualiteit in het bonkige visserswezen - op zich al een prent waard - er met hun haren bij zonder dat ze een echte meerwaarde vormen voor het plot. De voorgeschiedenis van elk van de personages blijkt voor de verhaallijn dan weer wel van cruciaal belang, maar krijgt in dat opzicht niet de zorg die het verdient.

Kiezen is helaas verliezen, maar niet kiezen is zowaar nog meer verliezen. Zoals elke visser weet moet je soms ook een deel van de vangst terug in zee kieperen.

Cargo lijkt soms wel op een brainstorm van goede intenties die dan maar allemaal samen in één potpourri werden gesmeten. Het zwalpt daardoor zo opvallend dat de kans op zeeziekte reëel is. En wat blijft er over eens de maag door de zwiepende golven halfleeg is gemaakt en het schip stuurloos op een zandbank is gestrand? Juist ja, honger. Een stukje ‘vesch’ zou er nog wel ingaan.