Dorstig naar OASEs

De redenering is simpel. ‘Wij zijn wetenschappers, laten we dan ook onze onderwijsvorm en didactiek baseren op wetenschap.’ Jarenlange brainstorms, vergaderingen en discussie gingen eraan vooraf, maar in 2013 werd OASE uiteindelijk geïmplementeerd. De helft minder contacturen, moderne onderwijsmodellen en een ander evaluatiemodel… en dat allemaal voor het volledige eerste bachelor fysica en wiskunde. OASE moet wel de meest gedurfde en verregaande vorm van onderwijsinnovatie zijn die deze universiteit kent.

Na drie jaar maakt de faculteit Wetenschappen een evaluatie op. Die evaluatie is zeker niet louter positief. Zo kan statistisch niet worden bewezen dat studenten significant beter scoren, al liggen de gemiddelde cijfers wel hoger. Een groot aantal studenten klaagt ook over stress tijdens het semester, door de permanente evaluatie.

Die resultaten worden ook niet verhuld of goedgepraat, integendeel. Het adagium ‘onderwijs baseren op wetenschap’ blijft aan deze faculteit gelden. Ook al is het project na drie jaar niet volledig wat men voor ogen had. Het siert de faculteit dat ze zo open en transparant is om de vele goede kanten én mindere neveneffecten van OASE te duiden.

Dat is meteen wat het hele OASE-verhaal zo aantrekkelijk maakt: over de precieze invulling en inhoud zelf valt te discussiëren, maar de manier waarop de faculteit het project aanpakt, verdient lof. Men durft het project op poten te zetten, het experiment te laten lopen en op een wetenschappelijk gebaseerde manier aanpassingen te maken.

Het OASE-project móét een voorbeeld zijn voor onderwijsinnovatie aan deze universiteit, zowel inhoudelijk als vormelijk. Laat onderwijsconservatisme varen. Verander onderwijsvormen waarvan klaar en duidelijk is dat ze niet goed werken. Laten we ook behouden wat goed is.

‘We hopen dat dit rapport ook andere opleidingen, tot ver buiten de faculteit Wetenschappen, kan inspireren’, concludeert het eindrapport van OASE. Wij zijn even dorstig.