IFTf recensie: aMUZEment

Nog voor het stuk goed en wel begonnen is, voelen we ons aangesproken. De eerste persoon op scène is namelijk Vetoboy, de lakei die ons meetroont naar de middeleeuwen en het grondgebied van de familie Halewijn. De jongste zoon, Halewijn, is een nietsnut die zelfs zijn zwaard niet hoger dan zijn gordel kan heffen. Moegetergd door de pesterijen van zijn ouders en broer en zus sluit hij een pact met de duivel. Zijn nieuwe krachten verkrijgt hij door het doden van maagden, en het uit de borstkas rukken van hun hart. Het maagdenbloed vloeit, letterlijk, rijkelijk.

Een kasteeltje verder woont het gezin van de Heer van Heurne. Wanneer de dienstmaagd Halewijns volgende slachtoffer blijkt, neemt zijn dochter, Machteld, de dolk op en lokt ze Halewijn in zijn eigen val. Een kickass prinses dus, want bij aMUZEment zijn de mannelijke personages gereduceerd tot slapjanussen en zwijgers. Terwijl de dochter des huizes ten strijde trekt, blijven vader- en broerlief thuis aan de haard.

Och vader, mag ik naar Halewijn gaan?

Deze kringen hebben al heel wat ervaring binnen IFTf, en dat merk je. De enscenering en belichting lopen vlot en dragen ook echt bij aan het verhaal. Vooral de scènes waarin de maagden uit de dood opstaan, zijn hierdoor een beetje spooky. Ook de scène waarin Machteld haar ouders en broer vraagt of ze naar Halewijn mag gaan en we plots de middeleeuwse tekst te horen krijgen, getuigt van klasse.

Veel scènes krijgen begeleiding van eigen composities van Wies De Vos. De uitvoering daarvan is echter van wisselende kwaliteit, en de vele foute noten werken duidelijk ook de pianist op de zenuwen. Ook het gezang van Halewijn klinkt bijzonder weinig verleidelijk. Jammer - van studenten musicologie hadden we toch beter verwacht. De scène met de zingende hoer Karel, heerlijk gespeeld en met overtuiging gezongen door Asley Van Cauter, leidt dan weer wel tot een bijzonder grappig hoogtepunt.

Zing, scharminkel, zing

In de acteerprestaties lijkt meer tijd gestoken. De acteurs staan vol vertrouwen op de planken, zoeken de juiste lichtspot op in elke scène en genieten er duidelijk ook zelf van. Cassy Cornet zorgt als duivel telkens voor sprankelende scènes vol woorden die beginnen met een z – spotten we daar een verwijzing naar Kulderzipken? Ook Dagmar Thielen speelt treffend de overbezorgde spraakwatervalmoeder van Machteld.

Helaas kan er aan de algemene dictie van enkele acteurs nog gewerkt worden, en doet vooral het Nederlands van de hoofdrolspeler pijn aan onze oren. Het is jammer hoe vooral dat aspect ervoor zorgt dat hij niet helemaal overtuigt.

Gelukkig neemt dit niet weg dat de vlotte tekst voor een fijne theateravond zorgt die voor je het weet voorbijgevlogen is. aMUZEment deed het vorig jaar al, en doet het nu opnieuw: studententheater brengen zoals het hoort. En wat zijn ze met veel! Dat voorspelt alvast veel goeds voor volgend jaar.

Noot: in de originele recensie werden de personages Francesca en Machteld door elkaar gehaald. Die fout is waar nodig aangepast.