Opinie: Respect koop je niet met een rode neus

'Je kan niet anders dan het achter je laten. Je bereikt niets met die mensen te laten luisteren naar je, als ze niet willen luisteren.' Voor mij zit mijn psycholoog die mij voor de zoveelste maal uitlegt dat sommige mensen nooit zullen open staan voor een gesprek. Laat me even de context schetsen: ik ben een gewone student aan de KU Leuven. Een gewone student met psychischeproblemen, die in juli op inleefreis naar Lima trok met de Universitaire Parochie.

Een inleefreis die niet volgens hetboekje verliep. Tijdens de reis speelde mijn mentale gezondheid namelijk op, indie mate dat ik daar in een ziekenhuis belandde. Wat volgde, was een warebureaucratische nachtmerrie voor begeleiding, mijn ouders, de UP en deverzekeringsmaatschappij. Ikzelf lag platgespoten in een Peruviaans ziekenhuis,waar ik niemand kende, laat staan iemand verstond.

De rest van de groep zette de reis natuurlijkvoort. Ze maakten samen een meerdaagse uitstap, maar geen van de begeleidersbleef bij me. De dagen daarna kreeg ik slechts twee bezoekjes. De dag van hetgeplande vertrek stapten beide begeleiders het vliegtuig op samen met de groep. Ze lieten mij alleen in dat vreemde, verre ziekenhuis.

Was het verantwoord om mij aan eendergelijk avontuur te wagen? Ja. Toch wanneer je, net zoals ik, van mening bentdat mensen met pakweg astma, epilepsie of suikerziekte ook recht hebben om diestap te zetten.

Rodeneuzendag is net achter derug. De grote middelen zijn uitgehaald om bewustwording te creëren rondjongeren met mentale problemen. Centrale boodschap: mentale ziektes zijn ook maarziektes, ziektes die kunnen en moeten behandeld worden. Ondanks het taboe dater nog steeds op rust.

En ja, het was een succes!Duizenden acties zijn ondernomen, tienduizenden rode neuzen zijn verkocht, geldis ingezameld, alle neuzen in dezelfde richting! Hoera! Driewerf Hoera! Entoch, bij mij blijft een bitter gevoel hangen.

Hoeveel van de mensen diemeededen kennen van ver of dichtbij iemand die het moeilijk heeft? Hoeveel vandie mensen hebben al eens achter de rug geoordeeld over het doen en laten vandie persoon? Hoeveel van die mensen hebben bewust afstand genomen van diepersoon? Wat maken al die euro’s uit, wanneer deze ingesteldheid niet verandert?

Op dit moment leef ik in eenleefgroep, bestaande uit jongvolwassenen die elk worstelen met hun eigenprobleem. Maar niet een van deze prachtige mensen kan zeggen dat ze niemandverloren hebben door hun situatie. Niemand hier leeft in de droom dat onze opnamegeen enkele deur onverbiddelijk zal dichtslaan. Mensen hier verliezen geliefdenen mooie kansen door hun problemen, terwijl we ’s avonds op TV geslaagde actiesvan Rodeneuzendag zien voorbij komen.

Alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft, blijf diemooie acties doen! Blijf bewustwording creëren en het taboe doorbreken, maargeloof in wat je doet! Meer nog, leef naar wat je predikt! Besteed die vijfeuro aan een goed gesprek in een gezellige koffiebar met iemand die het nodigheeft, in plaats van aan een rode neus.

Dus heb ik nog een boodschap vooronze eigenste Universitaire Parochie. Een boodschap die ik niet kwijt kan bij jullie, omdat jullie alle communicatie met mij vermijden. Stop met die cuberdons te verkopen. Zesymboliseren een visie die jullie deze zomer op de ergste manier met de voetenhebben getreden. Behandel een psychisch probleem als enig ander lichamelijkprobleem. Een belletje achteraf om te vragen hoe het ging? Niet gehad. Eenuitnodiging om ook te komen naar het terugkomweekend? Niet gehad. Een teken,hoe klein ook, om te tonen dat ik meer ben dan mijn ziekte? Helaas.

Respect voor een ander kan jeniet afkopen met een rode neus. Net als alle andere christelijke normen enwaarden waar jullie voor staan, toon je dat respect door de daden die je aldan niet stelt. Daden die jullie deze zomer niet hebben gesteld.

De Splinter bevat een persoonlijke mening. Ze bevat niet de mening van de redactie of Veto