Recensie: Lisbeth Gruwez dances Bob Dylan

In 2007 richtten danseres-choreograaf Lisbeth Gruwez en muzikant-producent Maarten Van Cauwenberghe het tweemansgezelschap Voetvolk op. Ze onderscheiden zich door hun streetstyle en door de performatieve waarde van hun voorstellingen. De dans zelf is namelijk nooit het enige fysieke element in de zaal en daar spelen ze graag op in, ook bij Lisbeth Gruwez dances Bob Dylan.

Naakte president

In de voorstelling zoekt de danseres regelmatig contact met Van Cauwenberghe en het publiek. Naar de deejay toe maakt ze bijna onhoorbare dylanesque opmerkingen, de zaal betrekt ze bij haar handelingen. Zoals wanneer ze haar broek uittrekt en aangeeft dat dat eigenlijk het moeilijkste gedeelte is van de voorstelling. Vervolgens laat ze haar lichaam een kwartier lang over de vloer draaien als een zwaan op een langspeelplaat. Als toeschouwer begin je dan toch te overwegen om dat – blijkbaar doenbare trucje – ‘s avonds na het uitkleden ook eens te proberen.

Die opmerkingen tussendoor zouden al te alledaags kunnen zijn, maar al snel komt het ware gewicht van de lading naar boven als we Dylan in It's alright ma (I'm only bleeding) horen zingen: ‘But even the president of the United States sometimes must have to stand naked’. Gruwez heeft zowel de verhalende platheid als de poëzie van Dylan te pakken in het samenspel van woord en dans.

Trillend voor de dood

Het is het democratische aspect van Bob Dylans teksten en muziek dat Voetvolk over het voetlicht brengt. Gruwez wervelt in het rond als een gauchoderwisj maar is op hetzelfde moment zo sierlijk als een ballerina. Ze zakt door haar heupen als een redneck bij het pompstation en seconden later is ze weer een intellectueel. Met een fantastisch gevoel voor ritme, overigens. Met haar lichaam somt ze de verschillende inwoners van de Verenigde Staten op. De makers van Voetvolk hebben de weidsheid van Dylans Amerikaanse landschap met veel respect bezongen, zonder er een potje van te maken.

Zoals Dylan er voor iedereen is, zo laat Voetvolk ook zien hoeveel kantjes er zitten aan de mensheid. Bob Dylans muziek is geliefd bij alle soorten mensen, in alle lagen van de bevolking. Tijdens Knockin’ on heaven’s door is het enige wat Gruwez doet oertraag met haar rug naar ons richting coulissen lopen. Er schijnt een spot van boven en terwijl ze er dichterbij komt, maakt haar schaduw een spleet in het licht, als een deur. Haar hele lichaam bibbert. 'The times they are - misschien - a-changin’. Maar jij en ik, Hillary en Donald, Leonard en Bob, Nobelprijswinnaars en boeren: uiteindelijk staan we allemaal trillend aan de deur van de dood.