Recensie: Yevgueni in het Depot

‘Kan ik voor jou worden? Wat jij voor mij bent.’ Met hun single ‘Adem’ als openingsnummer legt Yevgueni meteen een enorme troefkaart op tafel. Een gewaagde keuze, ware het niet dat de band rond Klaas Delrue om de zoveel nummers wel eens een nieuwe troefkaart op de stapel kan gooien. Zo nu en dan een rustig en vertederende aas, dan weer een swingende hartenkoning. Het Depot - ‘de meest uitverkochte zaal op de tournee’, dixit Delrue - gaat helemaal los en krijgt tot tweemaal toe een toegift. De onbetaalde overuren neemt de band er graag bij.

Koningen van de kleinkunst

Wie dacht dat kleinkunst voorbehouden was voor babyboomers in hun menopauze of bakvissen met een voorliefde voor Bazart, kan die visie bij deze ostentatief in de prullenmand gooien. Yevgueni bewijst dat het Vlaamse lied een zaak van ons allen is. Want hoewel bedtijd al even gepasseerd was, stonden naast de Leuvense studenten ook jonge kinderen onder vleugels van hun moederkloek elk nummer dat de revue passeerde luidkeels mee te zingen. Op gevaar af Gorki schromelijk over het hoofd te zien, kunnen Delrue en co wel eens de onbetwiste Koningen van de Kleinkunst zijn.

Vaderschapsgeluk

Ook de huis-tuin-en-keukenfans die nog niet geheel vertrouwd zijn met Yevgueni’s allernieuwste werk werden getrakteerd op gekende meezingers als Was er maar iemand en Als ze lacht. Vooral die laatste bewees nogmaals zijn waarde wanneer Delrue het zangwerk zonder veel problemen kon overlaten aan een laaiend enthousiast publiek. De ingeweken West-Vlaming was echter niet naar zijn oude studentenstad afgezakt voor de nostalgici, maar wou duidelijk ook zijn nieuwste plaat aan de man brengen.

Met Tijd is Alles brengt Yevgueni een ode aan het stilstaan bij het voorttikken van de klok. Het stilstaan bij iets als pril vaderschapsgeluk. Het stilstaan bij veertig verjaardagskaarsjes.

Desondanks is dit zesde album alle tijd ten spijt heerlijk Yevgueni gebleven. Het staat bol van de metaforen en herkenbare situaties. Zo is het nummer Waar jij niet bent geïnspireerd door een uit de hand gelopen familiediscussie tijdens het avondeten, waarbij Delrues vader boos wegliep om tien minuten later met hangende pootjes terug te komen. 'Mijn achterlicht werkt niet.'

Nooit naar nergens gaat dan weer over de eindeloze fietstochten door het Vlaamse land. Yevgueni speelt als vanouds met het beste dat onze taal te bieden heeft en rijmt erop los dat het een lieve lust is.

Maatschappijkritiek

‘Wat mij eigenlijk nog het meest verbaast. Waar ik mijn hoofd niet rond kan krijgen. Is niet die kerel die zichzelf opblaast. Maar hoe jij niet eens een uur kan zwijgen.’

Tot slot kan een flinke dosis maatschappijkritiek ook niet ontbreken. In Opinie deelt Delrue een flinke sneer uit aan de kwistige opiniemakers die nog geen uur na de aanslagen van 22 maart in Brussel hun onverbiddelijke mening al hadden neergepend. Daarmee is de West-Vlaming bijlange niet aan zijn proefstuk toe. Al op zijn debuutalbum klaagde hij in Mama, ik wil papa de exuberante carrièrezucht van bepaalde ouders aan.

Fladderend door persoonlijke anekdotes houdt Yevgueni Vlaanderen met stevige teksten een spiegel voor. ‘ 'Waar de natie treurt. Waar verdriet verbindt. Laat jij nog eens zien hoe de haat verblindt.’ Voor een kort moment van wereldvrede volstaat haar lach helaas al even niet meer.