Sapere aude!

Pluchen zetels en gigantische schilderijen aan de muur: we zitten duidelijk in het stadhuis. De studentenvertegenwoordigers dezer dagen weten hoe ze hun locaties moeten uitkiezen. Het imago van bestuurder begint ondertussen wel zeer goed te passen. Toch ben ik trots op deze generatie, want op de agenda staat de stemprocedure van de rectorsverkiezing.

De nuances van de discussie moet u zelf maar opzoeken (zie pagina 1 en 4), maar het komt hierop neer: blijven studenten in een getrapt systeem of gaan we naar een algemeen stemrecht? Alle studenten die nu al verschrompelen bij de gedachte zich mentaal te moeten inspannen bij de volgende verkiezing en al die studentenvertegenwoordigers die steigeren bij de barbaarse notie dat studenten “zonder grondige dossierkennis” een stem mogen uitbrengen, neem ik graag even mee op reis doorheen persoonlijke falingen. Enjoy.

Drie jaar geleden organiseerde ik als toenmalig onderwijsverantwoordelijke voor de studenten wijsbegeerte een debat over de rectorskandidaten. Een diepgaande en open discussie stond op de agenda. Als alles volgens plan verliep, zou ik met verve de mening der studenten wijsbegeerte verdedigen in de Algemene Vergadering van de studentenvertegenwoordigers. Hierna zou ik samen met mijn collega’s in naam van alle studenten stemmen op de beste kandidaat voor deze universiteit. 10 procent van de stemmen hadden (en hebben) we samen. Dat kan al tellen.

Er kwam twee man op af.

Twee weken later werd Rik Torfs verkozen. Van het oorspronkelijke studentenblok dat voor Karen Maex stemde, was geen spaander heel. In stukken gehakt door wat etentjes en beloftes. Of die nagekomen zijn, weet trouwens niemand. Een veel voorkomend probleem bij achter-de-schermenpolitiek.

Verbazingwekkend was het alleszins, dat studentenblok was eerder gevormd uit traditie dan uit enige inhoudelijke discussie. Beschamend, want de enige echte verantwoording voor een getrapt systeem is de inhoudelijke kennis en -hopelijk daaruit volgend- inzicht van de studentenvertegenwoordigers.

Het punt van deze mijmeringen is legio. Studentenvertegenwoordigers doen het niet altijd even goed. Minder stemmen zijn gemakkelijker te beïnvloeden. En misschien wel het belangrijkst van al: als studentenpopulatie zijn jullie, zijn wij, te apathisch.

In 2017 wordt de rector herverkozen of kiezen we voor een nieuwe stakker. Wie dan de beste kandidaat is, zal zoals zo vaak koffiedik kijken blijven. Toch kunnen we het moment aangrijpen om meer studenten te betrekken. Om meer inhoudelijke standpunten neer te zetten.

Algemeen stemrecht is geen wondermiddel. Het zal een titanenwerk zijn om iedereen te bereiken en velen onder u zullen de moeite niet nemen om een stem uit te brengen. De kans dat we verzanden in een populistisch mediaspel wars van enige diepgang is dan ook reëel.

Toch biedt algemeen stemrecht, als het goed aangepakt is, een kans tot het creëren van een groter draagvlak onder studenten. Een kans om te ontsnappen aan het reactieve keurslijf van studentenvertegenwoording vandaag de dag. Een kans om elke vier jaar een controlemoment in te lassen, waar met grote urgentie teruggekoppeld wordt naar alle studenten.

Aan u om die kans te grijpen. Het mag geen vergeten leuze worden.