Opinie
Wie scherp wil zijn, begint beter bij de wereld dan bij zichzelf, zo weet ook onze Alma mater.
Het cursiefje lijdt onder zijn janusgezicht. Hoort het bij de journalistiek, of valt het onder literatuur? We zoeken uit of die spreidstand ultiem houdbaar is.
Steeds vaker lijken filmrecensenten een consensus van extremen na te streven. Iedere prent moet ofwel collectief afgekraakt ofwel geprezen worden. De anticiperende kijker betaalt finaal het gelag.
Ik kies de mooiste tulp uit het tuiltje van de bloemiste. Ik reken af en vervolg mijn weg naar het station. Mijn eigen huis loop ik voorbij.
In een interessant stukje van Godfried Bomans over spoken in Engeland legt de auteur terloops, zonder er diep op in te gaan, de vinger recht op de maatschappelijke wonde.
De term ‘politieke correctheid’ wordt vaak aangehaald om een onwenselijke beperking op ons spreken aan te geven, maar is een dergelijke kritiek wel terecht?
