Collectieve zelfverminking

Op seven, point to heaven drink ik gezellig mee uit mijn glas water en bid ik Jezus een bedankje: nog niemand spoorde me aan om ‘toch gewoon mee te drinken’, ik mag meespelen!

Als student niet drinken, dat heeft zijn consequenties: plots is er nog heel weinig waarbij je echt mee kan doen. Cantussen, TD’s, indrinken, drankspelletjes, dagdisco’s, fakfeestjes, afzuipen ... Bedenk maar eens vijf studentikoze activiteiten niet gelinkt aan alcohol. En dat is maar het topje van de ijsberg. Nog nooit ging ik een avondje op kot chillen met vrienden zonder dat daarbij werd gedronken. Het is een vaste waarde die we nodig hebben voordat we iets zelfs als een sociaal event beschouwen. En wie gaat er nu uit zonder goed bezopen te zijn?

Vier op de tien studenten drinken bijna dagelijks, bijna één op de tien studenten doet wekelijks tot dagelijks aan binge-drinking. Alcoholgebruik is een genormaliseerd deel van onze (studenten)cultuur, maar ons gebruik is niet normaal. De schadelijke gevolgen van zo’n overmatig alcoholgebruik zijn niet minder zwaar dan de gevolgen van vele illegale harddrugs. Leverschade, chronische agressie, impotentie, verminderde seksuele beleving, kanker, verslaving, overgewicht en hartproblemen zijn slechts een kleine greep uit het aanbod.

Ik ben hier echter niet om u weer te herinneren aan de gevolgen. Die kennen we ondertussen. Van mij mag iedereen zijn eigen lichaam verneuken zoals hij dat zelf wil. Maar moeten we de mensen rondom ons voortdurend aansporen om hetzelfde te doen? Want het is juist de normalisering van alcoholmisbruik die ervoor zorgt dat we zoveel drinken. Het zijn wijzelf die elkaar voortdurend aanzetten tot drinken: van eight, pick a mate tot ‘komaan, ik trakteer’ tot ‘wees nou toch geen pussy’. Het is collectieve zelfverminking.

Toegeven dat je niet graag drinkt is voor velen al moeilijk. En de impliciete druk ligt nog veel hoger: ik ben nog nooit uitgegaan zonder scheve blikken omdat ik niet drink, en gemiddeld dringen mijn vrienden wel drie keer aan om toch die ene cocktail te nemen en mezelf eens wat te gunnen, terwijl ik het perfect naar mijn zin heb. Wanneer je als student dan iets minder zelfvertrouwen hebt, zit je snel aan de drank.

Al heel wat van mijn vrienden probeerden ooit te stoppen of te minderen. Steevast gaan zij na een maandje weer voluit cassé. En dat is niet omdat zij geen zelfdiscipline hebben of omdat ze onontkoombaar alcoholverslaafd zijn. Het is omdat zij sociale wezens zijn die genieten van gezelschap, en het gezelschap hier aan de universiteit wil nu eenmaal dat je meedrinkt.

Dus please, ik vraag niet veel. Ik vraag niet om te stoppen met drinken, iedereen doet wat hij wil. Maar kunnen we onze vrienden die hun lever niet op studentikoze wijze willen amputeren daarin steunen in plaats van hen een schuldgevoel aan te praten? Kunnen we alcohol eens niet als vanzelfsprekend – wachtwoord tot de boomhut – aan iedereen die de avond met ons wil delen opdringen? Kunnen we anders eens presidenten in plaats van nog een rondje doodzuipen?

Niet iedereen wil vanavond helemaal naar de kloten.

De Splinter bevat een persoonlijke mening. Ze bevat niet de mening van de redactie.