Kroonprinses jazzscene komt naar Leuven

In Londen noemt Jazz Sensibilities haar 'een briljante componist die voorbestemd is om nog veel bij te brengen aan de jazz community.' Die woorden doen Nabou Claerhout (28), jazztrombonist uit Antwerpen, deugd, maar zetten haar ook met beide voetjes op de grond. Ze wil de hoge verwachtingen kunnen waarmaken wanneer ze straks voor de tweede keer op het podium van Leuven Jazz staat.

Deze keer speelt ze niet alleen op het Leuvense Jazzfestival. Samen met Trui Amerlinck (bassist), Roeland Celis (gitaar) en Mathias Vercammen (drum) waait er met NΔBOU een frisse wind door de jazzscene.

Jazz op de muziekschool

Als kind had Claerhout nooit gedacht een grootheid van de jazz te worden. Het was pas toen ze de documentaire over Maceo Parker zag dat ze ontdekte wat je allemaal kan doen met een trombone. De beelden van Parkers trombonist intrigeerden haar: 'Hij speelde echte funkmuziek. Dat was voor mij de eerste keer dat ik doorhad dat je ook andere dingen kan doen met een trombone dan enkel klassieke muziek spelen.'

Langzaamaan groeide Claerhouts liefde voor jazz. 'Via Maceo Parker ben ik langs de popmuziek mondjesmaat naar jazz toegestapt.' Een nieuwe wereld ging voor haar open, al wist ze niet goed wat dat allemaal inhield: 'Ik liet het mij gewoon overkomen.' Eén ding was zeker: klassieke muziek was als kind niets voor haar - hoewel ze er nog steeds naar luistert.

In een muziekschool die focuste op een klassieke opleiding, was het geen evidentie om ook pop en jazz te mogen spelen. Claerhout spreekt vol lof over haar muziekleerkracht: 'Gelukkig stond die ervoor open om mij lichtere muziek te laten spelen.'

Claerhout luisterde veel naar artiesten als Erykah Badu, Beyoncé en James Brown. Of die invloeden ook terugkomen in haar muziek, laat ze aan de luisteraar over. De sound van NΔBOU omschrijft ze als een verhaal: 'Bij elk nummer gaan we op reis met z'n vier, eigenlijk vijf, want ik betrek het publiek daar ook enorm bij. Zo wordt het een verhalend verhaal.'

Uniek kwartet

Nu speelt Claerhout samen met drie muzikanten die elk hun eigen invloeden toevoegen aan het kwartet. Elk hebben ze een aparte focus, wat ervoor zorgt dat NΔBOU iets excentrieks heeft. Door Mathias, de drummer van het kwartet, leerde Claerhout tijdens haar tienerjaren heel wat muziek kennen. Met een timide stem blikt ze terug op die tijd: 'Tegen Mathias durfde ik voor het eerste zeggen dat ik graag zelf muziek wou maken.' Later vroeg ze hem dan of hij wilde meedoen.

Voor Claerhout is het een godsgeschenk dat de klik er ook naast het podium is: 'Het is heel fijn om met hen naar een concert te vertrekken, het te beleven en dan weer terug te keren.' Die goede connectie komt ook van pas in het schrijfproces van hun muziek. 'We hebben geluk dat we zoveel mogen snuffelen naar wat we wel en niet kunnen doen. Zo ontdekken we steeds nieuwe dingen.'

In oktober 2021 kwam hun eerste album You Know uit. 'Je zit zo in dat proces en je bent gewoon bezig met de creatie ervan. Pas nu valt het mij op dat het album uit is', blikt ze terug. Het voelt voor de trombonist nog steeds surreëel aan. Ondanks het feit dat Claerhout durft dromen van meer, is ze enorm dankbaar voor hetgeen ze al verwezenlijkt heeft: 'Ik heb de plaat thuis geëtaleerd. Telkens als ik ze zie, ben ik verbaasd dat we dat hebben gedaan.'

Durven dromen

Claerhout bracht tijd door in Londen en kreeg daar heel wat kansen. Uiteindelijk keerde ze terug naar België omdat ze zag hoe moeilijk het was om er als muzikant te overleven. Spijt heeft ze daar in ieder geval niet van, al geeft ze toe dat ze in Londen misschien sneller de kans zou krijgen om met grote artiesten samen te spelen.

'Muziek maken met bepaalde helden zou ik wel fijn vinden, maar dat moet allemaal niet te snel gaan.' Claerhout wil graag de tijd krijgen om over haar ambities na te denken: 'Ik wil eerst kunnen dromen over de toekomst voordat ik zaken kan afvinken.' Daarnaast benadrukt de componist dat ze vooral verder wil blijven doen wat ze graag doet, 'zonder compromissen te moeten maken'.

Ze is er heel dankbaar voor dat ze tot nu toe altijd die vrijheid heeft gekregen. 'Ik blijf doen wat ik mooi vind. Zolang dat aanslaat bij de mensen, is dat super fijn.' Claerhout denkt dat haar muziek op appreciatie kan rekenen omdat er met een trombone nog niet zoveel gecreëerd is in ons land: 'Dat geeft de mogelijkheid om snel als "iets nieuws" te klinken.' Toch is ze daar niet bewust mee bezig: 'Als het mij raakt, dan ga ik ervan uit dat er wel iemand zal zijn die het ook zal raken.'

Leuven Jazz

Tijdens de repetities probeert de band zichzelf ook telkens te verrassen. NΔBOU speelt op concerten soms zelfs nieuwe muziek, of variaties op hun bestaande muziek: 'Zo willen we het voor onszelf wat fris houden.'

Claerhout kijkt er in elk geval naar uit om opnieuw op het Leuvense jazzfestival te staan. Als student kwam ze er wel eens, maar om er nu naast heel wat opkomend talent te staan, vindt ze heel fijn. 'Om Leuven aan te duiden als kinderdroom, is als Antwerpse misschien wat moeilijk (lacht), maar ik droomde er als kind wel van om ooit op zulke affiches te mogen staan.' Zo gaat met Leuven Jazz in zekere zin toch een kinderdroom van Claerhout in vervulling.