
Mijn ideeën voelen een beetje omhooggevallen en op de borst
klopperig aan. Wat ik zeg lijkt weinig toe te voegen aan een groter geheel. De
zeldzame keren dat ik me waagde aan een opiniestuk herinner ik me daarom vooral
met rode kaken.
Daarin lijk ik op duizenden andere studenten
zonder de echte ambitie ooit een mening op papier te zetten. In Veto wordt wel
eens geklaagd over onverschilligheid of het gebrek aan engagement onder studenten.
De vraag is: waarom heb ik het – samen met vele anderen - zo moeilijk om een
mening te hebben?
Een aanzet tot een antwoord: op de ochtend van 22 maart ontdek
ik na het ontwaken allerlei sms'jes met de vraag of alles OK is. Ongerust beland
ik op de gangbare nieuwssites met eindeloos veel berichten over ontploffingen,
aanslagen en hoge slachtofferaantallen. Ik scroll door livefeeds en
gruwelfoto’s en ben ervan overtuigd dat de wereld zopas is vergaan. Het duurt
een kwartier voor ik min of meer heb kunnen opmaken wat de feiten zijn.
De aanslagen van 22 maart zijn een uitvergroting van wat de media doorgaans doen, want het verdwijnen-van-de-bomen-door-het-bosgevoel is
ook in andere situaties herkenbaar. Er zijn massaal veel meningen en nieuwtjes
die kort op de bal spelen en zo afleiding bieden voor wat echt aan de hand is.
Die afleiding is leuk, maar op sommige momenten problematisch.
Een aantal maanden geleden werd duidelijk dat er een gat van een miljard in de
begroting zat. Even later bleek het doodleuk niet één maar twee miljard
te zijn.
Hetzelfde geldt voor de zogenaamde aanranding van vele
Duitse vrouwen op nieuwjaarsnacht door een groep vluchtelingen: hoeveel mannen
en vrouwen waren er precies betrokken en wat was er nu echt gebeurd? Niemand
lijkt op de hoogte en eens er een consensus is, is er weer iets helemaal anders
aan de hand.
Onverschillig zijn we dus niet helemaal, maar er is een
onvermogen ons te informeren op een manier die ons in actie doet komen of alleszins
in staat stelt een oordeel te vellen waar we ons zeker over durven voelen.
Er kan me nu verweten worden dat het te makkelijk is de schuld
af te schuiven op de media. En het is absoluut waar dat er veel
meer verklaringen meespelen in het collectieve niet hebben van een mening: de kwesties
raken ons niet hard genoeg, elke opinie loopt
via sociale media meteen het risico totaal de grond in geboord te worden of we
hebben het gevoel dat een standpunt innemen toch weinig verschil maakt, dus waarom al die moeite doen?
Opdat mijn kaken over een paar dagen niet al te rood worden
bij het herlezen van deze woorden, hou ik het voorlopig liever hierbij. Ik geef
toe: ik voel me niet comfortabel bij het niet hebben van een uitgesproken mening, maar ik
voel me nog altijd comfortabeler zo dan een zwaar oordeel te vellen over een
wereld die ik misschien verkeerd heb ingeschat. Het zou goed zijn dat iedereen daarin
voor zichzelf de denkoefening durft te maken.
De Splinter bevat een persoonlijke mening. Ze bevat niet de mening van de redactie.