Rode kaken

Mijn ideeën voelen een beetje omhooggevallen en op de borst klopperig aan. Wat ik zeg lijkt weinig toe te voegen aan een groter geheel. De zeldzame keren dat ik me waagde aan een opiniestuk herinner ik me daarom vooral met rode kaken.

Daarin lijk ik op duizenden andere studenten zonder de echte ambitie ooit een mening op papier te zetten. In Veto wordt wel eens geklaagd over onverschilligheid of het gebrek aan engagement onder studenten. De vraag is: waarom heb ik het – samen met vele anderen - zo moeilijk om een mening te hebben?

Een aanzet tot een antwoord: op de ochtend van 22 maart ontdek ik na het ontwaken allerlei sms'jes met de vraag of alles OK is. Ongerust beland ik op de gangbare nieuwssites met eindeloos veel berichten over ontploffingen, aanslagen en hoge slachtofferaantallen. Ik scroll door livefeeds en gruwelfoto’s en ben ervan overtuigd dat de wereld zopas is vergaan. Het duurt een kwartier voor ik min of meer heb kunnen opmaken wat de feiten zijn.

De aanslagen van 22 maart zijn een uitvergroting van wat de media doorgaans doen, want het verdwijnen-van-de-bomen-door-het-bosgevoel is ook in andere situaties herkenbaar. Er zijn massaal veel meningen en nieuwtjes die kort op de bal spelen en zo afleiding bieden voor wat echt aan de hand is.

Die afleiding is leuk, maar op sommige momenten problematisch. Een aantal maanden geleden werd duidelijk dat er een gat van een miljard in de begroting zat. Even later bleek het doodleuk niet één maar twee miljard te zijn.

Hetzelfde geldt voor de zogenaamde aanranding van vele Duitse vrouwen op nieuwjaarsnacht door een groep vluchtelingen: hoeveel mannen en vrouwen waren er precies betrokken en wat was er nu echt gebeurd? Niemand lijkt op de hoogte en eens er een consensus is, is er weer iets helemaal anders aan de hand.

Onverschillig zijn we dus niet helemaal, maar er is een onvermogen ons te informeren op een manier die ons in actie doet komen of alleszins in staat stelt een oordeel te vellen waar we ons zeker over durven voelen.

Er kan me nu verweten worden dat het te makkelijk is de schuld af te schuiven op de media. En het is absoluut waar dat er veel meer verklaringen meespelen in het collectieve niet hebben van een mening: de kwesties raken ons niet hard genoeg, elke opinie loopt via sociale media meteen het risico totaal de grond in geboord te worden of we hebben het gevoel dat een standpunt innemen toch weinig verschil maakt, dus waarom al die moeite doen?

Opdat mijn kaken over een paar dagen niet al te rood worden bij het herlezen van deze woorden, hou ik het voorlopig liever hierbij. Ik geef toe: ik voel me niet comfortabel bij het niet hebben van een uitgesproken mening, maar ik voel me nog altijd comfortabeler zo dan een zwaar oordeel te vellen over een wereld die ik misschien verkeerd heb ingeschat. Het zou goed zijn dat iedereen daarin voor zichzelf de denkoefening durft te maken.