Geschiedenis | Veto

Geschiedenis van Veto

Veto is ontstaan in de jaren na de studentenprotesten in 1968, middenin een idealistische, rebelse en uiterst linkse studentenbeweging. Veto was een kind van die studentenbeweging en erfde ook haar kenmerken. Doorheen de geschiedenis van Veto lopen twee rode draden: het kritische karakter en de onafhankelijkheid van het studentenblad.

Idealen

Verschillende medewerkers hebben ongetwijfeld een verschillende interpretatie over de mate waarin Veto links was of is. Je kan het ook progressief noemen, of idealistisch. Het meest opvallend vertaalt dat zich in de aandacht voor de sociale sector aan de universiteit en gelijke onderwijskansen voor iedereen, de zogenaamde democratisering van het onderwijs.

Onafhankelijkheid

Daarnaast heeft Veto altijd moeten strijden voor onafhankelijkheid tegenover de studentenraad. Veto was opgericht als spreekbuis van de studentenraad, ASR, maar ontgroeide die rol al snel. Toch is het blad tot op vandaag een onderdeel van de studentenkoepel, nu LOKO. In de loop van de geschiedenis waren er regelmatig conflicten over de benoeming van de hoofdredacteur, de inhoudelijke lijn, de financiële middelen.

Het adagium dat daarbij door de redactie gehanteerd werd, is dat Veto loyaal was tegenover de beginselen van de studentenraad, maar kritisch tegenover het beleid van de studentenraad. Dat betekent dat ook Veto zich inzet voor de democratisering van het onderwijs, maar kritiek kan hebben op alles wat verkeerd loopt bij ASR of LOKO.

In de recente geschiedenis is dat adagium voor een groot deel naar de achtergrond verschoven en vervangen door het ideaal van de redactionele onafhankelijkheid. Dat heeft grotendeels te maken met het feit dat de sociale reflex, hierboven de beginselen van de studentenraad genoemd, zowel bij Veto als bij LOKO op de achtergrond geraakt is. Daardoor is de ideologische band tussen beide organisaties enigszins verdwenen.

Veto vandaag

Veto gaat er vandaag de dag, niet onterecht, prat op artikels te schrijven volgens de regels van de journalistieke kunst. Dat zijn dan artikels waar opinie en verslaggeving duidelijk van elkaar onderscheiden zijn en waarin alle stemmen aan bod komen.

Dat betekent niet dat Veto niet kritisch is. Mag een krant nog een maatschappelijke rol vervullen die verder gaat dan louter informeren? Het idee van de pers als ‘vierde macht’ wordt al te vaak weggelachen als jeugdige arrogantie. Dat komt goed uit, want jeugdig zijn we.