It's 2K19 - en ik ben woke genoeg, dank u wel

Ik loop door de stad, met mijn rugzak op mijn schouders, op weg naar mijn kot. In die rugzak: literatuur van Simone de Beauvoir en een feministische adaptatie van de superschurk Harley Quinn. Straks kook ik pasta met bolognesesaus terwijl ik een video kijk op mijn telefoon. De pasta is volkoren, de saus is gemaakt met halalvlees en verse groenten die uit de moestuin van mijn ouders komen. De video? Een kritiek op hoe Disney feminisme gebruikt om onbestaande problemen in de remakes van hun films aan te kaarten zonder aandacht te geven aan bestaande problemen (zoals racisme in veel oude Disneyfilms), omdat deze geen geld kunnen opbrengen.

Op papier lijkt het alsof ik de perfecte man ben voor de 21ste eeuw - ik ben om te beginnen een feminist, een cis-gendered ally zoveel ik kan, links, daarenboven niet neurotypical (autist met andere woorden) en ik kom uit een minderheid (Aziaten binnen Rusland).

Maar wat zeg je als je weet dat ik ongeacht deze combinatie een film ga kijken van Tarantino? Een film die bekend staat vanwege zijn seksualisering van vrouwen, gewelddadigheid en racisme? Mag je dan nog steeds zo goed over mij denken of zou je de eerste paragraaf (en mij daarmee) wegsmijten?

Ik kijk naar films met een kritische blik en ik zie de elementen daarin die minder koosjer zijn. Producten dragen altijd een context mee en soms is die niet meteen de best mogelijke. Maar het perspectief hebben en behouden is belangrijk, en daar kan je de grens trekken. Zolang je snapt dat het binnen een bepaalde context staat, een bepaalde boodschap draagt of een visie op de wereld toont, maakt dat het beter omdat je begrijpt waar de fouten zitten. Zolang je het niet neemt louter op face value, is het genoeg. Het product mag dus bestaan, zolang de oorspronkelijke context dit toelaat.

Of soms kunnen de ogen gesloten worden voor de fun of it. Omdat het nu eenmaal soms leuk is om te genieten van iets wat niet meteen kuis en proper is.

Maar dat gelooft niet iedereen. Soms lijkt het alsof het niet - nee, nooit - goed genoeg is. Dat er altijd een stapje extra kan gezet worden. Maar als ik al de moeite doe die ik kan doen op alle vlakken waar het kan, mag ik mezelf dan niet laten gaan op een aantal andere?

Ik ga naar zoveel mogelijk protesten, ik doe mijn best om anderen te helpen, ik lees de progressieve kant van Twitter en volg enkel linkse shitposting-accounts op Facebook. Kan ik nu nooit naar films kijken met aangebrande moppen of die een slechte relatie met de huidige sociale problemen hebben - wat mensen online pogen te beweren? In dat geval moet je meteen alle oude films van Disney bij de lege flessen zetten.

Niets kijken, nergens van genieten als je weet dat er iets ergs bij betrokken is of de boodschap niet honderd procent perfect, modern en sociaal wakker is, is onbegonnen werk. Als we kijken naar de wereld van vandaag - vooral als gezien door de lens van de sociale media - is dit nochtans de boodschap van het goede leven. Zelfs als je met alles altijd rekening houdt op alle vlakken van het leven mag je niet genieten van je favoriete muziek of films omdat die problematisch zijn.

Volgens mij mag je ook dingen consumeren die niet woke genoeg zijn. Soms is zoveel moeite doen als je kan en rekening houden met zoveel mogelijk goed genoeg.

Dat is wat ik doe tenminste, en volgens mij ben ik toch al woke.