Papa worden zonder vader te zijn

Een doodgewone vraag die familieleden maar al te graag stellen aan de student in een relatie, die de 25 langzaam nadert. Als het antwoord op die vraag echter luidt: ‘Geen idee, we denken eraan om te adopteren’, schieten de wenkbrauwen de hoogte in.

Laat ik meteen je vooroordelen de kop indrukken, beste lezer. Ik kan u verzekeren dat alles daar beneden nog werkt zoals het zou moeten. Maar de gedachte dat ik slechte zwemmers zou hebben of mijn vriendin een dorre vlakte tussen haar benen heeft, die ongetwijfeld bij sommigen van jullie de kop opstak, is de reden van dit betoog. Vrijwillig kiezen voor een adoptie is helaas een taboe.

In onze moderne maatschappij is adoptie nog steeds een randfenomeen. Het is een laatste redmiddel voor mensen die kinderen willen, maar ze zelf niet kunnen produceren. Niemand kiest vrijwillig voor adoptie, of het moeten al celebrities zijn die pokémongewijs een kindje uit elk continent adopteren. Gotta catch ‘em all, nietwaar, wijlen Brangelina?

Dat adoptie een nobele daad is, daar lijkt iedereen het over eens te zijn. Alleen is het niet iets voor de man in de straat. De huisje-boompje-beestje-mentaliteit die zijn wortels diep in ons collectief verwachtingspatroon heeft genesteld, heeft het immers over je eigen kind. Waarom zou je het kind van iemand anders opvoeden, als je er zelf eentje kan maken, toch?

Dat dat verwachtingspatroon nog steeds sterk aanwezig is, kan je zien aan het feit dat de intrinsieke wens van veel ouders met volwassen kinderen is om te evolueren naar grootouders. Anders zouden ze je niet op elk familiefeest om de oren slaan met de vraag wanneer ze nu eindelijk zelf bommie of bompie gaan worden. En een kleinkind dat je eigen bloed niet is, is niet helemaal hetzelfde natuurlijk.

Begrijp me niet verkeerd. Dit is geen oproep om te stoppen met kinderen te krijgen en met z’n allen massaal adoptiebureaus leeg te adopteren. Louter een, misschien wat naïef en romantisch, betoog dat je een kind niet zelf hoeft te baren om ouder te worden. Je hoeft je genen niet door te geven om een kind op te voeden. Een kind dat je papa of mama zal noemen, zonder dat je haar biologische vader of moeder dient te zijn.

Hoewel mijn abstracte idee over het fenomeen van adoptie wat rooskleurig mag zijn, is mijn verwachting iets realistisch. Natuurlijk is een adoptieprocedure geen gemakkelijke keuze om te maken en is het een langdurig proces met vele stappen, waarbij er allerlei complicaties kunnen optreden onderweg. Maar dat is bij een natuurlijke bevalling ook het geval.

Werp deze baby dus niet met het badwater weg, maar sta open voor de dialoog die we als maatschappij daaromtrent kunnen en moeten voeren. Want de enige manier om een taboe te doorbreken is door erover te praten. Laat ons dat dan ook doen. Kinderen blijven immers de toekomst, en je hoeft ze niet eens zelf te verwekken.

De Splinter bevat een persoonlijke mening. Ze bevat niet de mening van de redactie.