Recensie: 'Joyride', de gloednieuwe EP van The Lighthouse

Als je naar de radio luistert en je houdt van indie-pop-rock en alles daar tussenin is de kans groot dat je al eens van The Lighthouse gehoord hebt. Eerder dit jaar won de vijfkoppige Leuvense band, samen met Tamino en Kai Wén, De Nieuwe Lichting van Studio Brussel en traden ze daarmee in de voetsporen van oude bekenden zoals Equal Idiots, Brihang en Amongster. Negen maanden later hebben ze er al meer dan 100 concerten op zitten van hier tot in Frankrijk en Duitsland, en hebben ze een fameuze radiohit gescoord met hun single Hollywood.

Hollywood is meteen ook één van de tracks van deze kortspeler. Het is niet de enige eerder uitgebrachte single op de EP. Joyride kan dan ook amper nieuw worden genoemd. Vier van de zes tracks op deze uitgave zijn al eerder uitgebracht als singles en twee daarvan zijn zelfs al te beluisteren geweest op de radio. Hollywood was dé hitsingle die hen de overwinning in De Nieuwe Lichting opleverde en Joyride kwam twee weken geleden binnen in de MNM50.

Een verrassing is dit radiosucces helemaal niet. Zelf citeren de leden van The Lighthouse invloeden als Two Door Cinema Club, The Wombats, The 1975 en Foals. Die bands zijn een duidelijke insteek voor de overheersende sfeer van deze EP. Opzwepende gitaarlijnen geplukt van Two Door Cinema Club combineren ze met rockende synths van The Wombats en een indie-electronica toets gepikt van The 1975. Zo zou je de sound van The Lighthouse perfect kunnen omschrijven. Met een referentiekader als dit is het niet moeilijk te geloven dat The Lighthouse gemakkelijk op de radio kan pronken.

Een andere factor in hun radiosucces is het feit dat de songs allemaal catchy zijn. Kijk maar naar wederkerende lyrics die in je hoofd blijven hangen zoals “shut off all the headlights” in Headlights en “I keep on moving” in Joyride. En geloof me, je zult blijven moven als je naar deze songs luistert. Zelf noemt The Lighthouse hun muziek “music for Fridays” en daar zit het hem juist. Op vrijdagen ga je uit om te dansen en op muziek als deze kan je niet stil blijven zitten.

Ook de nieuwe songs moeten niet onderdoen voor de eerdere radiosuccessen. Late Night Swimming mag dan wel iets te veel voortbouwen op het gekende concept, toch springt het uit de hoop door een ongegeneerde gitaarsolo – een trend die de afgelopen tijd jammer genoeg in de vergetelheid is geraakt. Ook Gold springt eruit door zijn upbeat synths die de eerste tot en met de laatste noot blijven doorspelen. Het zou dan ook niet verbazen moesten er nog meer tracks van deze EP de ether halen.

Met deze EP heeft The Lighthouse duidelijk hun sound gevonden. Waar ze in hun eerste release meer focusten op strak gitaarwerk, gaat het er hier losser aan toe met een fikse portie synths die de boel een stuk dansbaarder maken. Deze EP kan hopelijk gezien worden als een opstapje naar een ambitieuzere release. Wij wachten alvast op wat de toekomst brengt. The Lighthouse zong het zelf al in Hollywood: “We better make it last.” Inderdaad, jongens, you better.