Vespameisjes

De blonde vespameisjes trotseren de buurt der
bloesems
en plots valt er

s n e e u w

als een Perzisch tapijt, zonder auteur
omvangrijk als de nacht
met z'n rug op de bodem,
op de stoep, in het zand of tussen de keien langs het
vijvertje,
starend in het duister,
blik op oneindig,
het universum doorgrondend

daar dalen hun brommertjes af
zo-even zoefden zij het oor van de wereld in
op zoek naar een geheim
en nog een
en nog...
en...
tot dat woord uit de woordenboeken verdwijnt,
zonder maker

h a a t
c s
s s
s c
l h
e u
k i
r f
i s
c n
w u e e

een odyssee zonder rijm of eindpunt
een tocht door de woestenij van het onschuldige
papier
als een hommage aan woorden, zonder bedenker
en de goudgele flits en de woorden schuiven
getweeën gedwee naar de zee
en de zee wordt meer en meer
een bad gevuld met tranen

en het begint te
r r r r r r r r r r r
e e e e e e e e e e e
g g g g g g g g g g g
e e e e e e e e e e e
n n n n n n n n n n n
e e e e e e e e e e e
n n n n n n n

de sneeuw smelt
bruine pap sijpelt van de wielen van het heelal
heel en al stromen zij voort
het water uit, door en in,
zonder onbewogen beweger
goudgeel is nu donkerblond tot de zon zich niet meer
vermomt in anachronie van wat nog komen kan

op de grote neonbol in de lucht staat te lezen:
'discovery at night'
en de lichtjes tinkelen
en de melodieën weerklinken in
het zand dat modder werd
zoals de sedentairen nomaden werden

de blonde vespameisjes zetten koers
naar de kleur in de lucht
om er hun rijtuig mee te verven
en reizen dan maar verder tot
ze van het witte blad v
a
l
l
e
n

het ruimtemuseum in, zonder toezichthouder
zij hoeven geen inkom te betalen
die sterrenzwervers
en de sterren glimmen en zij lachen
'we laten de leeuwerik slapen, voorgoed'

en met het levende woord op zak vervagen
zij aan zij
het oor van de wereld uit,
de nacht in