Dat Valentijn al achter de rug is, lijkt niemand te deren in de Schouwburg. Aan de uitgelaten menigte te zien, vieren we pas vanavond het ultieme Feest der Liefde.
Naast mij wordt de affiche druk besproken. De ene stoeft met
zijn parate kennis over Pedro Elias, een ander beweert Merijn de Boer te
kennen. Tussen het babbelen door staren we allemaal naar onder. Daar kunnen
we nog net een tafeltje en een microfoon zien staan. Wanneer de lichten doven,
durven twee moedige zielen het aan om enkele lege zetels op een betere plaats
in te nemen.
De tweeëntwintigste editie van Saint Amour, dat zoals altijd literatuur aan liefde koppelt, begint met een lied. Charlotte Nyssens zingt voor de eerste keer in haar carrière solo. Haar frêle stem bereikt bij hoge noten helaas niet de bovenste regionen van de Schouwburg. De stem van schrijver Aleksandr Skorobogatov doet dat wel. Hij leest rustig voor uit zijn boek, maar doet dat in het Russisch. De Nederlandse vertaling wordt achter hem geprojecteerd.
De beheerste, Russische klanken zorgen ervoor dat het publiek in de ban is . De zenuwachtige kuchjes blijven uit, het gefriemel stopt. Wanneer de laatste klanken van zijn beredeneerde opvoering wegsterven, schudt het applaus ons terug wakker. De performance van Aleksandr Skorobogatov is meteen de opmerkelijkste van de avond.
Haast elke schrijver heeft het over seksualiteit
Cliché
Daarna is het de beurt aan Merijn de Boer met zijn verhaal
over de sekswerker en de autistische jongen. Het publiek hervindt zijn stem en
gebruikt die herhaaldelijk om luid te lachen. Het wordt warm in de zaal en
het gepluk aan de dikke truien begint weer. Links en rechts doen mensen
kledingstukken uit die ze liever niet uitdeden.
Haast elke schrijver heeft het over seksualiteit en spaart
het publiek niet. Als dat niet cliché is, is het publiek dat wel. De kerel
naast me heeft met rode oren zijn hand van het been van zijn vriendin gehaald. Mijn andere buur, die alleen is gekomen, zit ongeïnteresseerd op z’n smartphone te
tokkelen.
De jolige bende zet zonder twijfel de amusantste act neer
Muzikaal intermezzo
Na twee uur van voorlezen, komt Los Speedy Bobs het
podium op. Het muzikale intermezzo zorgt voor een leuke sfeer, een enkeling
zingt zelfs mee met de charmezangers. De jolige bende zet zonder twijfel de
amusantste act neer. Zij behouden de begeerte niet, maar laten die op de toeschouwers
los.
Dat zou een ideale slotact geweest zijn. Het is al na tienen, we hebben al zeven auteurs ontmoet en de sfeer is goed. We kunnen met een glimlach naar huis gaan.
Er staan echter nog acts op het programma. Het
is moeilijk om ons terug te concentreren op dat puntje in de verte met z’n
boek. Een dik half uur later is het afgelopen en kunnen we eindelijk die
snikhete zaal uit. Met Saint Amour: My Funny Valentine weet organisator
Behoud De Begeerte traditioneel het vele volk een leuke avond te
bezorgen, maar daar blijft het ook bij.
Tien jaar geleden besloten deze twee mensen om een relatie te beginnen, tijdens een voorstelling van Behoud De Begeerte. Vandaag zijn ze nog steeds samen. Proficiat!
