Lukas Verstraete en Wide Vercnocke geven boekentips

Lukas Verstraete
De man die zijn baard liet groeien – Olivier Schrauwen

In een van zijn meest natuurlijke habitats, het beeldverhaalatelier van campus Sint-Lukas in Brussel, geeft Lukas Verstraete samen met Wide Verknocke les aan de volgende generatie striptekenaars. We zijn benieuwd naar het beeldverhaal dat hem ooit wist te inspireren als jonge snuiter: De man die zijn baard liet groeien van Olivier Schrauwen.

'Ik realiseerde me onderweg naar hier dat het heel lang geleden is dat ik het verhaal effectief heb gelezen. Ik ontdekte dat boek toen ik zelf in mijn eerste jaar Illustratie zat, in Gent. Het opende een wereld voor mij, door één welbepaald prentje.' Dat prentje is terug te vinden in het eerste hoofdstuk van het verhaal, waarin een nijlpaard afgeschoten wordt, vervolgens klaargemaakt en dan verorberd.

'De gretigheid waarmee één van de personages het beest opeet, is betoverend. Het is niet braaf, zoals Jommeke een schoon hapje neemt uit een boterham. Nee: heel die figuur wordt explosief groot, zijn muil gigantisch en vervolgens ... (hier maakt Verstraete een geluid dat we niet nader weten uit te typen, doch de meest nabijgelegen onomatopee mogelijks GnNaJAMMNAMNnananmm zou zijn, red.)', zo mijmert Verstraete met een nog steeds betoverde grimas op zijn gezicht.

'Ja. Je hoorde gewoon die [BLURGHK] van het naar binnen werken van dat dier. Dat vond ik dus ongelooflijk. Voor mij heeft dat toen een klik gemaakt: ik zag wat je allemaal kan doen met verbeelding in de kunst. Je kan daar constant mee spelen binnen je tekenen, binnen je eigen werk, je eigen parameters.'

'Zeker bij een opleiding als strip denken veel studenten "Ik moet een stijl hebben, als ik een figuur heb, moet ik dat constant doortrekken", terwijl je eigenlijk maar iets kleins nodig hebt om een soort volgbaarheid te creëren.'

Dat inzicht had in Verstraetes jonge jaren als striptekenaar een grote impact: 'Voor ik naar de kunstschool ging, studeerde ik Wetenschappen-Wiskunde, iets waar ik weinig affiniteit mee had. Opeens kwam ik op een plek waar ik elke dag mocht tekenen. Ik was in de wolken en dat boek bracht me nog verder in die sfeer.'

Wide Vercnocke
Winter Recipes from the Collective - Louise Glück

We krijgen een verwarde Wide Vercnocke aan de lijn. Vanzelfsprekend: de man kreeg plots de telefoon in de hand gestoken na zonnebadend grasmaaien. We vallen hem dus liever niet té lang lastig. Een mens mag je van zo’n mondain genot als gemotoriseerd groensnoeien niet ontnemen.

Gelukkig wist hij ons nog steeds wat te vertellen over zijn gekozen woordentovenares. Naast striptekenaar is Vercnocke namelijk ook gepassioneerd dichter, aldaar dat hij een dichteres naar voren draagt.

'Ik keek op een bepaald moment naar mijn boekenkast, die hoofdzakelijk bestaat uit dichtbundels. Ik zag daar een poëziecollectie van voornamelijk mannelijke dichters, en ik dacht dat dat niet meer kon in deze tijden. Dat kon eigenlijk nooit, hè.'

'Toen begon ik dus spontaan uitsluitend vrouwelijke dichteressen te kopen, waaronder ook toevallig het werk van Louise Glück. Ik wist toen niet eens dat zij bestond of Nobelprijslaureate was. Na die eerste bundel van haar was ik werkelijk direct verkocht en ben ik er spontaan nog twee gaan kopen.'

'Haar werk zit vol met dagdagelijkse observaties, gestolen uit gesprekken met geliefden, familieleden of zelfs toevallige passanten. Het zijn zo van die zaken waar je jezelf echt in kan herkennen. Zorgvuldig geobserveerd en toegelaten te bestaan in woorden, door een fijnzinnige en zeer lucide vrouw. Gewoonweg massief inspirerend.'

Over het persoonlijke in het schrijven van poëzie vertelt Vercnocke nog dit: 'Het enige auteurschap vanuit een eigenaarschap dat ik werkelijk kan voelen is dat vanuit mezelf. Met jezelf kan je ook niets misdoen. Door het dichtbij mezelf te houden en door te werken vanuit een persoonlijke ervaring kan je iets diep menselijks vertellen. Iets wat ons verbindt in al die schrijfsels en maaksels. Wij, als storytelling animals!'