Waarom ik zondag mee zal betogen voor Palestina in Brussel

Deze week vieren we de bevrijding van Europa en de overwinning op het nazisme aan het einde van de Tweede Wereldoorlog. Op 8 mei herdenken we ook de miljoenen slachtoffers van de Holocaust, een gruwel die de internationale gemeenschap ertoe bracht om het begrip 'Genocide' als nieuwe misdaad der misdaden te definiëren. Juist in die context mogen we onze ogen niet sluiten voor de afschuwelijke realiteit in Gaza. Want het Palestijnse volk wordt daar letterlijk uitgemoord.

Oorlogsmisdaden

Niemand van ons zal later kunnen zeggen: 'Wir haben es nicht gewußt.' De digitale wereld waarin we leven, maakt ons allen getuige. Het geweld tegen het Palestijnse volk, of dit nu juridisch gekwalificeerd wordt als genocide, oorlogsmisdaden of misdaden tegen de mensheid, moet onmiddellijk stoppen.

Ook in oorlogen gelden regels; ook dan moeten burgers beschermd worden. Ja, Hamas beging op 7 oktober gruwelijke oorlogsmisdaden. Israël heeft echter de grenzen van het recht op zelfverdediging en de proportionaliteit al lang en breed overschreden. Toch blijven sommigen, waaronder onze eigen minister van Defensie Theo Francken, het argument van de zelfverdediging aanvoeren om de huidige acties, die neerkomen op oorlogsmisdaden en misdaden tegen de mensheid, te legitimeren. 

Voor wie dit argument gebruikt, het volgende: het doelbewust bombarderen van steden, waarbij geen onderscheid wordt gemaakt tussen militaire en civiele doelen, is een oorlogsmisdaad. Een bevolking uithongeren door de toevoer van water, voedsel en medicijnen af te sluiten, is een misdaad tegen de mensheid. Hetzelfde geldt voor het dwingen van mensen hun huizen en woonplaatsen te verlaten. 

En belangrijk: mensen doden met de intentie een nationale, etnische, raciale of religieuze groep geheel of gedeeltelijk te vernietigen, is een genocide. Hoewel het bewijzen van de intentie juridisch complex kan zijn, wijzen de feiten ter plaatse steeds duidelijker in de richting van genocide.

Morele plicht

We mogen niet langer wegkijken. Ook wij, studenten, zouden in actie moeten komen en onze regeringsleiders en politici ter verantwoording moeten roepen voor hun passiviteit en ontoereikende reacties. Het is cruciaal dat ook studenten de internationale rechtsorde verdedigen en het vertrouwen in internationale instellingen helpen herstellen. 

België mag niet langer aan de zijlijn staan. Ons land moet concrete stappen zetten: Palestina erkennen als staat en gerichte economische sancties opleggen aan het regime van Netanyahu.

Als student voel ik niet alleen de morele plicht om mij over deze situatie uit te spreken, maar ook het historische gewicht van wat onze stem kan betekenen. Studenten hebben in het verleden bewezen een katalysator voor verandering te zijn. 

Van de protesten tegen de Vietnamoorlog in de jaren zestig tot de rol van studenten tijdens de Arabische Lente of de anti-apartheidsbeweging – telkens weer waren het jonge mensen die, ondanks hun beperkte macht, grote morele druk uitoefenden op beleidsmakers en de publieke opinie. Net zoals toen, hebben wij vandaag de kans – en de verantwoordelijkheid – om niet aan de zijlijn te blijven staan.

Onze generatie wordt vaak verweten apathisch te zijn, maar dat is onterecht. Wat we nodig hebben, is een collectieve overtuiging dat onze stem telt, ook als het ongemakkelijk is. Door ons uit te spreken – op straat, in opiniestukken, in het parlement als dat moet – maken we duidelijk dat de Belgische regering niet kan blijven zwijgen. Zodat onze federale regering hun verantwoordelijkheid neemt: voor de mensen in Gaza, voor het internationaal recht, en voor de geloofwaardigheid van onze democratische rechtsstaat.

Daarom betoog ik aanstaande zondag mee in Brussel. Voor gerechtigheid, voor menselijkheid, en opdat 'nooit meer' ook echt 'nooit meer' betekent.

Jan Thomas Roefs studeert Rechten aan de KU Leuven en is gemeenteraadslid in Leuven voor Vooruit.