Tegen de Stroom in: portret Selma*

“Ik heet Selma*. Samen met mijn man Nasser* en mijn twee kinderen, Youssef* en Nour*, had ik het zeer goed in Syrië. Mijn man was in Damascus eigenaar van een groot restaurant met een zwembad en ik zorgde voor de kinderen. We hadden alles, maar in 2011 begon de oorlog. Vanuit Damascus vluchtten we eerst naar een kleine stad in Syrië zelf.”

“Mijn man en ik kozen voor Duitsland omdat ik dacht dat het hier goed zou zijn voor de kinderen om te studeren en te leven. Dat bleek ook het geval te zijn. Ons gezin werd toegewezen aan een dorp in het Saarland en we werden hier in maart 2014 echt goed ontvangen. De gemeente had een woning voor ons geregeld en er is een vrijwilligersnetwerk dat ons met van alles helpt: taalcursussen, vervoer, kledij...”

“Toen we hier aankwamen, was ik zwanger. Als pasgeboren baby ging mijn dochter Layla* mee naar de taalcursus van de gemeente. De vrijwilliger Ruth die de cursus gaf, was veel meer dan gewoon een leerkracht. Ze was als een moeder voor mij. Tijdens de les hield ze soms mijn baby vast. Ook Nasser volgt nu taallessen en we zoeken allebei werk. We hebben al veel gezocht, maar nog niets gevonden. Ik ga waarschijnlijk een opleiding kinderverzorging beginnen.”

“Youssef is nu zeven en Nour negen. Van een buurvrouw leerden mijn zonen snel na onze aankomst de letters en de kleuren in het Duits. De oudste kan zelfs Duits schrijven, maar geen Arabisch. Hij verstaat Duits ook al beter dan onze taal. Op school speelt Nour bijvoorbeeld meer met de Duitse kindjes dan met de nieuwe Syrische kindjes, want hij verstaat de Duitse kindjes beter.”

Terug

“Elke tien dagen probeer ik mijn ouders en zussen in Syrië te bereiken via Viber of WhatsApp. Soms lukt het, soms niet. Ze leven en hopen dat de oorlog eindigt. In dat geval willen mijn man en ik graag terug.”

“Als ik echter aan mijn kinderen vraag of ze naar Syrië willen vliegen, dan zeggen ze: ‘Nee, we willen in Duitsland blijven.’ Ze hebben hier veel vriendjes. Syrische kinderen antwoorden over het algemeen ‘nee’ op die vraag. Ze kennen hun thuisland eigenlijk niet.”

“Ik vind het emotioneel zwaar wanneer mijn kinderen dat zeggen. Hun opa is nog in Syrië en dan zeg ik dat we hem kunnen bezoeken. Maar de kinderen zeggen: ‘Nee, we willen niet. Syrië is niet goed. Opa moet naar Duitsland komen.’ Dan zeg ik: ‘Dat kan niet.’ En antwoorden zij: ‘Hij blijft daar en wij blijven hier.’ Als ik foto’s laat zien van ons vroegere huis en ons zwembad dan twijfelen ze wel.”

 *Selma, Nasser, Youssef, Nour en Layla zijn gefingeerde namen.