Carpe Diem van Historia zit goed in elkaar, maar blijft braaf

Met een geheel eigen adaptatie van Dead Poets Society begaf Historia zich op onbekend terrein. De voorbije jaren overtuigden de historici steevast met knotsgekke en hilarische toneelstukken, maar ditmaal waagden ze zich aan iets serieuzers. Het vertalen van de tijdloze, Amerikaanse coming-of-age film was een gewaagde gok, maar één die niet verkeerd afliep.

Het theaterstuk brengt het verhaal van de eigenzinnige 'mijnheer Keating', leerkracht Nederlands op een strenge internaatschool, en de manier waarop hij zijn leerlingen introduceert in wat poëzie kan zijn. Hij toont hen hoe poëzie een nieuwe, frisse en betoverende bril kan vormen voor de werkelijkheid. Een werkelijkheid waarin elk van de vier meisjes op de kostschool wel op een manier gevangen zit in een keurslijf. 

De setting voor het stuk was perfect. De zwartzusterkapel zette meteen de toon en voorzien van een oud krijtbord, vier lessenaars en een houten bureau met wereldbol, zo een die wellicht nog afgewerkt is met loodverf en vervaardigd uit asbest, werd de kapel geloofwaardig getransformeerd tot kostschool.

Te braaf?

Het stuk deed die setting dan ook alle eer aan. Goed gemaakt, het spelplezier spatte er bij iedereen vanaf – wat altijd leuk is om te zien bij studententheater – en het tempo zat goed. Toch bleef de vertoning nog wat te braaf vasthouden aan het bronmateriaal. De context waarin Dead Poets Society zich afspeelde, vertaalt zich immers niet een-op-een naar een hedendaags klaslokaal of een aula.

Bovenal gaat Dead Poets Society over zelfontplooiing, expressie en zich afzetten tegen autoriteit. Je kan je de vraag stellen of die autoriteit vandaag geen ander gezicht heeft. Dat verkennen had een manier kunnen zijn om het stuk naar een nog hoger niveau te tillen en de voorstelling ook een duidelijke, hedendaagse inslag te geven.

Maar het verdient lof dat ze niet voor de gemakkelijke lach gekozen hebben, maar een poging deden om een dramafilm op een originele manier naar de planken te brengen. Regisseur en cast vielen met hun inzending allerminst door de mand en leverden een stuk af waar ze trots op mogen zijn. De chemie tussen iedereen op het podium zat juist en was te voelen bij het publiek.

Grens tussen overdrijving en subtiliteit

Vooral de dynamiek tussen Keating, vertolkt door Alexander Adam, en Tessa Albrechts, het meest schuchtere van de vier meisjes en gespeeld door Eva Druyts, zoog de aandacht naar zich toe. Hun dynamiek is er een van twee extremen, en die lijn trok zich door in hun acteerprestaties. 

Waar Adam het moest hebben van overdrijving en wild zwaaiend het podium bestormde, was het subtiele acteren van Druyts een welkome afwisseling. Druyts' vertolking was breekbaar en authentiek en ze besefte dat acteren soms voelen is en niet spelen. 

Verreweg de beste acteur op het podium, Cesare Iannuzzi, die al jaren kleur en verdieping geeft aan Historia's voorstellingen, hield het deze keer bij een bijrol. Jammer, want zijn vertolkingen zijn steevast uitmuntend. Dat was deze keer – als strikte vader van een van de meisjes – niet anders in de weinige dialoog die hij ter beschikking kreeg. De paar zinnen die Iannuzzi op het podium te berde bracht bulkten weer van de emotie en smaakten absoluut naar meer.

En het Historiatoneel zou het Historiatoneel niet zijn – serieuzer stuk of niet – zonder de nodige verwijzingen en mopjes over de eigen proffen en faculteit. Zo maakte een foto van professor koloniale geschiedenis Idesbald Goddeeris – kale, gedekoloniseerde man – een cameo, terwijl ook een verwijzing naar Marc Hooghes plagiaat niet kon ontbreken en op de nodige momenten voor een humoristisch intermezzo zorgde.