RECENSIE FILM
Spectaculaire actiescènes doen zwakke verhaallijn vergeten in F1 The Movie
In F1 The Movie spelen vooral de cinematografie en de cameos van de echte F1-wereld een belangrijke rol. Op vlak van verhaallijnen en dialoog stelt de film echter teleur, vindt Kimberly Vrancken, redacteur Cultuur en F1-fan.
Vorige week was het zover. Ik kon eindelijk de langverwachte F1-film gaan bekijken in de cinemazalen. Met een overpriced ticket (18,80 euro is nét iets te veel) en een veel te duur colaflesje zat ik in de Kinepolis te Leuven: een deugddoende afwisseling van de hoge temperaturen van de dag. Desondanks mijn lage verwachtingen, deed de film exact wat het moest doen - en meer.
De film volgt het fictieve F1-team Apex GP. Het team heeft in de eerste helft van het raceseizoen nog geen enkel punt gescoord en staat op het punt van verkoop. Eigenaar Ruben Cervantes (gespeeld door Javier Bardem) besluit om zelf de touwtjes in handen te nemen en gaat op bezoek bij zijn oude teamgenoot Sonny Hayes (gespeeld door Brad Pitt).
De zwakke dialogen voelen net iets te geforceerd aan
Hayes stond dertig jaar geleden op het punt om zijn eerste race te winnen, maar crashte tevergeefs tegen de welbekende Ayrton Senna. Hierdoor was hij zijn zitje in de sport kwijt. Het enige dat hij eraan overhield was een gigantisch litteken op zijn rug.
Maar nu is hij terug. Ten grote ontevredenheid van zijn nieuwe teamgenoot Joshua Pearce (gespeeld door Damson Idris). De rookie (iemand die in zijn eerste seizoen in F1 zit) vindt Hayes arrogant, onvoorzichtig en oud. De concurrentie loopt hoog op, waardoor ze zowel op als naast het circuit botsen. Het merendeel van de film bestaat dan ook uit diverse crashes tussen de twee. Je zou je bijna afvragen waar het team al die reserveonderdelen vandaan blijven halen.
Toch brengt dat roekeloos rijgedrag ook voordelen met zich mee, en het team behaalt zijn eerste punt. De weg naar de top lijkt ingezet.
Cinematografisch hoogtepunt
Filmtechnisch is de film een pareltje en valt er haast niets op aan te merken. De spectaculaire actiescènes worden op een verbluffende manier in beeld gebracht. De verschillende camera-invalshoeken laten je de race op een nog niet eerder vertoonde manier zien. Cinematografisch is de film dan ook heel sterk.
Dat blijkt een noodzakelijke factor te zijn om de onrealistische verhaallijnen en zwakke dialogen naar de achtergrond te doen verdwijnen. Alles voelt net iets te geforceerd aan. Dialogen moeten ofwel grappig zijn, ofwel bestaan uit oneliners. Maar hierdoor worden er niet dieper ingegaan op aangereikte thema's, zoals corruptie. Het lijkt haast of de film die thema's niet verder durft aan de kaak te stellen
De film hoopt vooral mee te geven dat het nooit te laat is om je dromen te volgen, zelfs op oudere leeftijd en wanneer iedereen het onmogelijk acht. Ook hamert F1 The Movie erop dat passie veel belangrijker is dan geld. Een hoopvolle boodschap, maar een die zijn krediet misschien wel wat verliest in de context van de autosport.
Wat wel realistisch is in de film is het referentiekader, waarvoor ze kosten noch moeite gespaard hebben. Hierdoor spelen de échte F1-drivers een kleine, maar broodnodige figurantenrol. Een leuk extraatje voor fans van de sport.
Maar ook zonder te weten wat DRS doet, of de betekenis van paarse sectoren, is de film vlot te volgen. De racecommentator doet dan ook dienst als voice-over en geeft alle belangrijke informatie mee. Ook de visuals, zoals het aanduiden van de posities van de rijders in de race, zorgen voor een leidraad.
Een ding is alvast zeker, op het einde van de film ben je zeker fan van Apex GP.
