Het imperfecte de­buut van Arthur Goemans: 'Ik heb niet het gevoel dat dit het allerbeste boek is'

'Ik heb niet het gevoel dat dit het allerbeste boek is dat het kon zijn', zegt Arthur Goemans wanneer we hem vragen naar zijn debuutroman De Verkavelingen. 'En ik weet ook niet of ik ooit dat gevoel zal hebben bij het opleveren van een boek. Zelfs met een uitgekiend plan voor het verhaal, zijn er zaken die je schrijfproces dagelijks beïnvloeden. Hoe een scène of een hoofdstuk evolueert, blijft altijd enigszins arbitrair.' 

Volgens Goemans wordt alles wat je schrijft bepaald door de persoon die jij op die dag bent. 'Dat kunnen echt kleine dingen zijn, zoals wat je hebt gelezen of gehoord, maar ook waarover je hebt gedroomd', zegt hij. 'Uiteraard ga je die zaken niet letterlijk verwerken, maar ze hebben ongetwijfeld invloed over wat er in je opkomt en op welke manier je elke paragraaf opschrijft.'

Inspiratie

Inhoudelijk vond Goemans inspiratie in zijn eigen omgeving: 'Toen ik in het middelbaar naar school fietste, stond er plots aan de kapel van Millegem een bord met daarop "Millegem verkavelen? NOOIT!". Enkele jaren later deed het dienst als model voor De Verkavelingen.'

Hij vond ook inspiratie in het boek A Prayer For Owen Meany van de Amerikaanse schrijver John Irving. 'Dat verhaal ging ook over een dorp, waarbij ook de minder belangrijke personen een naam en een gezicht kregen. Dat idee wilde ik heel graag gebruiken.'

In De Verkavelingen krijgen naast het vaste trio van Robert, Jenny en Wes, dan ook verschillende nevenpersonages een stem. 'Ik wilde van Wildale (het dorp waarin het verhaal zich afspeelt, red.) een driedimensionaal dorp maken. Door ook de minder prominente personages een naam en stem te geven, creëer je het gevoel dat Wildale een echt bestaand dorp is.'

Hierbij speelt ook het intergenerationele aspect een rol. 'Iedereen, en zeker in een dorp, is zo diep ingekapseld in familierelaties en dat wou ik graag duidelijk maken', zegt Goemans. 'Het verhaal begint dan ook niet bij Wes, Robert en Jenny, maar bij elk van hun ouders. Er is een reden waarom ze in Wildale zijn, en een reden waarom ze elkaar opzoeken maar ook met elkaar botsen. Dat wou ik enigszins kaderen.'