'Ik maak muziek uit een noodzaak'

De schuimkraag is nog niet gaan liggen of Luca van Cruchten is al bezig over zijn muziek. De frontman van Gos Rosling nipt van zijn pintje terwijl hij uit de doeken doet waar zijn focus ligt. Het gesprek cirkelt rond één thema: gevoel. 'Als een nummer niet goed voelt, brengen we het niet uit.'

De eerste extended play van Gos Rosling klinkt als een Britse rockplaat: poppy hooks, snedige gitaren, groovende baslijnen en zinsneden die evengoed op een bumpersticker kunnen staan. 'We maken bewust popmuziek. De refreinen moeten blijven hangen. Maar er mag noise onder zitten, een solo die scheurt, een omweg in de structuur. Je mag het verwachtingspatroon van de luisteraar gerust even foppen.'

Bovenal komt de magie voor Gos Rosling voort uit hechte vriendschap. 'Ik heb mijn bandleden bewust gekozen op drie dingen: ze zijn fenomenale muzikanten, ze zien er sexy uit én ze kunnen schrijven,' zegt van Cruchten. 'Er is geen tweede van hen. We zijn een familie.'

Tegelijk blijft hij eindverantwoordelijke. 'De band weet: Gos Rosling is mijn baby. Ik ben voorzichtig en soms streng als het over richting gaat. Niet om te controleren, wel om het verhaal te bewaken. Het plaatje moet kloppen: muziek, visuals, shows, alles.'

Hoe ben je begonnen met muziek maken?
Luca van Cruchten: 'Ik ben begonnen toen ik heel jong was, rond mijn negende of tiende. Er stond een klassieke gitaar bij ons thuis die mijn vader had gekregen, maar hij heeft die gitaar nooit aangeraakt. Rond die leeftijd dacht ik: "dat ding staat daar, dan kan ik er evengoed iets mee doen". Mijn moeder regelde meteen gitaarles en de bal is toen beginnen rollen.'  

'Ik moest van die gitaarleraar Broeder Jacob spelen, maar ik had daar geen zin in. Mijn moeder belde toen naar die leraar met de vraag om mij iets interessants te geven, en zo ging het verder. Ik ben meteen begonnen met teksten te schrijven, en ik heb die uiteindelijk in songwriting kunnen steken. Sindsdien heb ik de gitaar nooit neergelegd.'

Waar komt de naam Gos Rosling vandaan?
'Dat is een samenkooksel van Ryan Gosling en Bob Ross. Ik ben een grote cinefiel, en ik ben een fan van Ryan Goslings melancholische vorm van acteren. Niet de cheesy films als Barbie, maar wel Only God Forgives, The Place Beyond the Pines en Drive. Dat probeer ik ook in de muziek te verwerken.'

'Bob Ross heeft een mooie quote die eindigt met 'only happy mistakes.' Ik zie liedjes schrijven ook als happy mistakes. Als we in de studio zitten, zijn er vaak momenten dat er iets misgaat, maar dan blijkt het cool te klinken. Die fouten maken het menselijk en puur.'

The Beatles werkten ook vaak zo.
'Inderdaad. Ik ben zelf een heel melancholisch persoon. Ik overdenk veel. In die zin is muziek maken een vorm van therapie, een manier om de dingen een plaats te kunnen geven. Het is voor mij veel makkelijker om iets in een nummer te steken, dan er een gesprek over te hebben met iemand.'

'We proberen ook die melancholie over te brengen. Ik voelde me vroeger heel alleen, en ik had het gevoel dat ik niet kon babbelen over gevoelens, dat het zwakte uitstraalde. Ik wilde cool zijn bij mijn vrienden. Je bent niet de enige als je je slecht voelt. Ik wil tonen dat alles uiteindelijk een plekje krijgt. Dat is de bedoeling van mijn werk.'

Is het niet moeilijk om die gevoelens er dan meteen op een podium uit te smijten?
'Ik ben jaren van psycholoog tot psycholoog geweest, maar dat heeft nooit veel geholpen. Op het moment dat ik mijn muziek begon te tonen aan de wereld, voelde dat als een bevrijding. "Ah, het is oké om mijn emoties eruit te gooien." Op een podium gaat dat: niemand kan zeggen dat wat je voelt niet valid is of dat het niet waar is. Wat ik meer en meer zie is dat mensen inzien dat ze die shit ook voelen.'

'Wat heb je er uiteindelijk aan als je niets voelt? Ik zou je bijvoorbeeld nooit kunnen zeggen waar onze nummers over gaan; dat heeft voor mij geen zin, want dan verpest ik misschien jouw gevoel over dat nummer. Quentin Tarantino zei ooit in een interview dat je de kijker iets moet laten voelen. Als hij zou zeggen wat er in de kist van Pulp Fiction zit, neemt hij het gevoel bij iedereen weg: iedereen heeft een andere film gezien, en dat is net het mooie aan kunst.'

Een beetje zoals The Haunted Youth dus, die andere band met Limburgse roots.
'Ik ken Joachim, de frontman, vrij goed eigenlijk. Wat die band zo mooi maakt, is dat wat hij schrijft puur uit het hart komt. Het komt van heel diep. Als je als artiest gewoon zou inzetten op een trend en mee zou volgen, werkt het niet.'

'We hadden een tijdje geleden een optreden in Retie. Zalige show, zalig podium en ook een zalig publiek. Na de show ruimden we op en er kwam een kerel naar mij toe, een man van midden vijftig. Hij zei dat het prachtig was om te zien wat ik voelde, en dat ik dat uitte bij elke noot die ik zong. Ik kon dat vroeger niet, dus ik stond daar toen bijna met tranen in mijn ogen.'

Is het moeilijk om vandaag artiest te zijn en om ervan te kunnen leven?
'Zeker in België denk ik dat de kansen bijna onbestaande zijn om te leven van muziek, tenzij je in een coverband speelt. Ik heb nog getwijfeld om een KISS-coverband te starten, maar ik heb geen haar, dus dat gaat niet werken.'

En een pruik?
'Neen, ik sta niet met pruiken, f*cking hell! Maar in het genre dat wij spelen, shoegaze, indiepop, indiegaze-toestanden… is het moeilijk om er echt geld aan te verdienen. Het duurt lang, je moet er tijd in steken en je mag vooral niet opgeven.' 

'We spelen op 28 november in de Ancienne Belgique het voorprogramma van Zornik. We vernamen het nieuws en we zijn heel enthousiast, maar het kan goed zijn dat we twee weken daarna een show spelen voor vijftien man, wat niet uitmaakt voor ons.'

'Als je puur je eigen concept hebt is het moeilijk om ervan te leven, maar we doen het met passie. Als het als werk aanvoelt, stoppen we ermee. Muziek maken is een noodzaak voor mij, en voor de rest van de band ook. Het zijn rasmuzikanten, puristen bijna. Die ademen muziek, dag en nacht, en dat is hoe het moet zijn.'

Jullie zijn geselecteerd voor de provinciale finale van Sound Track in Vlaams-Brabant. Wat probeer je daar uit te halen als band?
'Ik denk dat we op een punt zitten waar het podiumgewijs heel sterk zit. Volgens mij zou het cool zijn om dieper in te gaan op songwriting. We hebben een vernieuwende sound die neigt naar die Engelse indiescene, en we willen daar nog meer authenticiteit in vinden.'

Bescheidenheid is vaak een heikel punt bij groeiende artiesten. Hoe gaan jullie daarmee om?
'Ik had het daar vorige week met de manager over. Ik snap niet dat artiesten na hun overwinning bij bijvoorbeeld De Nieuwe Lichting de grootste bitches ooit worden. Ik kan dat niet vatten. Het is pas dan dat je je best moet doen, muziek uitbrengen, laten zien dat je het waard bent. Als je een wedstrijd wint, investeren die mensen in je omdat ze in je geloven.'

Heb je nog een boodschap die je wil meegeven aan mensen die twijfelen om muziek te maken?
'Ik ga het contrasteren met hetgeen wat ik op mijn knokkels getatoeëerd heb: gewoon doen. Op mijn knokkels staat namelijk "niet doen". Maar gewoon doen. Als je iets voelt en je hebt iets gemaakt, zet dat op het internet. Iedereen heeft een eigen stem en een eigen mening. Het is belangrijk dat je die uit en laat zien aan de wereld. Als ik terugkijk op de muziek die ik tien jaar geleden maakte, cringe ik. Dat was toen super leuk, maar je ziet zo hoe fel je groeit, en dat proces is het leukste.'