Sad Boys Klub in Het Depot was allesbehalve bedroevend

Maandagavond klinkt niet meteen als het ideale moment om een optreden te geven. Toch was de foyer van Het Depot goed gevuld met mensen die Sad Boys Klub in levenden lijve wilden ervaren. Onder licht omineuze, Stranger Things-achtige synthesizers betrad de band het podium vanuit het publiek. Na kort hun instrumenten te hebben gestemd, gingen ze van start met hun nummer Cry Scene. Dit zat instrumenteel al direct goed.

Gilles Van De Vijver (gitarist) en Gilles Dierickx (bassist) gleden met schijnbaar gemak over hun gitaren, ondersteund door het krachtige drumspel van Lucas Vanmeerhaeghe. De micro van Thomas Seynhaeve (gitarist-zanger) was niet helemaal correct afgesteld, maar ook hij maakte een sterke start met zijn lusteloos, doch vol klinkende stem.

 Individuele expressie 

De postpunk-podiumstijl werd door elk van de bandleden anders benaderd. Van De Vijver was met zijn wild zwaaiende haren en zwierende benen eerder de punker van de groep, al deed zijn in z’n broek gestoken polo je dat niet vermoeden. Hij stampte hard op het podium wanneer hij vond dat de muziek nog een extra accent kon gebruiken. Zelfs voor een keer mid-song op en van het drumstel te springen schrok hij niet terug.

Seynhaeve en Dierickx kozen zelf voor een meer postpunkstijl. Seynhaeve maakte op het ene moment een verdoofde, afwezige indruk door al zingend voor zich uit te staren of zijn ogen naar boven te laten rollen als een orakel dat een ingeving krijgt. Het andere moment maakte hij met zijn ogen wijd opengesperd intens contact met het publiek. Een aantal keer werden zijn bewegingen dol en haast psychotisch zoals tijdens het refrein van Punk.

Dierickx nam het gros van de tijd een meer terughoudende houding aan door stil te staan en zijn gitaar of pedalen strak aan te staren. Toch liet hij zich af en toe een aantal wilde bewegingen ontglippen. Door de grootte van het podium was Vanmeerhaeghe nogal achteraan weggestopt, maar dat maakte zijn aanwezigheid er niet minder op. Zijn lichaamsbeweging beperkte zich grotendeels tot het bespelen van zijn drumstel. Krachtig en meeslepend of juist gevoelig en precies, Vanmeerhaeghe creëerde met zijn percussie een solide platform waarop de rest van de band en het publiek konden rekenen.

Muzikale synergie

De combinatie van dat alles zorgde voor een sterke performance, die het meest naar voren kwam tijdens hun nummers Promised Land en Captain. Daarnaast toonde Sad Boys Klub hun muzikale talent met een cover van het Tears for Fears-nummer Shout, waarmee ze de opruiende eightieshit in een cynisch jasje staken. Na op intrigerende wijze God is Insane te hebben gebracht, sloot de band af met een publieksfavoriet, Concrete man. Aan het einde van de avond was het duidelijk dat Sad Boys Klub niet enkel de belofte van de maand is, maar ook een blijvende belofte in de postpunkscene.