Tips van een topper: Michael Somers over de 24 urenloop

Michael Somers, voormalig olympiër, begon met lopen in het zesde middelbaar. Hij liep vroeger veel tijdens voetbalwedstrijden maar zag er nooit een echte sport in. Uiteindelijk deed hij toch mee aan enkele schoolwedstrijden en merkte hij dat hij van al dat lopen toch een hobby kon maken. 'Op de piste was ik bij de scholieren meteen een van de besten van België.'

Ook in Leuven bleef hij lopen. 'Ik wou een normale studententijd, maar op een donderdag uitgaan en vrijdag met een kater op de training staan bleek toch niet zo slim.' Uiteindelijk besloot hij zich volledig voor de sport te geven: 'Het heeft mijn leven een beetje over­genomen.'

De 24 urenloop was dan ook een van zijn favoriete momenten in het jaar. In zijn eerste en tweede jaar liep Somers voor Apolloon. Hij won toen een sporthorloge omdat hij de snelste tijd had. 'Dat was de eerste keer dat het cool was om snel te lopen.'

De 24 urenloop blijft elk jaar veel mensen aantrekken. Waarom?
Michael Somers: 'Dat komt vooral door het groepsgevoel. Je kan samen iets bereiken en je voelt je jong en gezond. Eenmalig jezelf helemaal uitwringen is het waard, zeker voor een hoger doel.' 

'Wanneer je een kind bent, moeten je ouders achter je aan crossen. Naarmate je ouder wordt, begint lopen een straf te worden tijdens de LO-lessen. Toch is er iets bevrijdend aan gewoon voluit gaan. Ik heb bijvoorbeeld een broertje in het eerste jaar dat er volledig voor gaat. Hij zit in het speedy team van Apolloon. Dat voelt voor mij enorm nostalgisch.' 

Hoe vond u het om mee te doen aan een evenement dat draait om teamspirit en niet zo individueel is als andere atletiekevenementen?
'In de atletiek zijn we slecht in het vieren van onze kampioenen. Wanneer je bijvoorbeeld ziet hoe het land op zijn kop staat voor een Wout van Aert of een Remco Evenepoel, kan je niet zeggen dat hetzelfde gebeurt voor een Nafi Thiam. Dat is jammer en een fout van ons, maar ook van de sport zelf, die er niet genoeg in slaagt om mensen te enthousiasmeren.' 

'Toen ik begon te lopen dacht ik nooit op de Olympische Spelen te staan, dat was precies een andere wereld. Die twee werelden - het recreatieve en competitieve lopen - moeten elkaar meer vinden. De recreatieve wereld is nu wel aan het boomen.'

'Atletiekevenementen kunnen dus zeker iets leren van de 24 urenloop, waar het draait om het inclusieve, niet enkel het sportieve. Atletiek is een heel traditionele sport, wat zijn charme heeft, maar het is ook beperkend.' 

Wat zou u zeggen tegen mensen die twijfelen om mee te lopen?
'Ik denk dat er twee aspecten zijn. Het eerste is het sociale: mensen denken vaak dat ze te traag lopen of niet goed genoeg zijn voor zoiets. Bij de 24 urenloop schreeuwt iedereen je vooruit en elke stap die je zet is goed. De tijd maakt niet uit want de volgende loper is al vertrokken voordat mensen beseffen wat jij hebt gedaan.' 

'Ten tweede is er de rush erna, het gevoel van jezelf volledig te hebben uitgewrongen. Die glow is magisch en ook de reden waarom iedereen hier om zes uur ‘s morgens naast de Vaart aan het lopen is. Daarna heb je het gevoel dat je dag goed gestart is, dat je je best hebt gedaan en je grenzen hebt verlegd.' 

'Je gaat nooit spijt hebben van een loopje. Niemand denkt achteraf dat hij beter thuis had gezeten en Netflix had gekeken. Ik heb vaak met tegenzin mijn schoenen aangetrokken, maar achteraf heb ik nooit spijt gehad.'

Wat is uw tip om dan toch door te zetten?
'Dit is heel moeilijk, zelfs op de Olympische marathon heb ik zulke momenten. Als je 42 kilometer op asfalt loopt, doet alles pijn. Lopen is een rare vorm van plezier: het is afzien, je lichaam uit balans brengen.'

'In je brein zit een Central Governor. Bij een uithoudingssport is dat het stemmetje dat zegt: "Stop maar, ga liggen." Het is aan jou om ermee te discussiëren. Het beste om je af te vragen is of je pijn hebt van het afzien nu of van de pijn die je nog moet krijgen?'

'Er is echt geen magie nodig. Je werkt naar iets toe en overlegt vooral met jezelf. Lopen is niet enkel fysiek, maar ook mentaal zwaar en het verleggen van die mentale grenzen is super verslavend.'