One Battle After Another toont dat ook actiefilms een boodschap kunnen dragen

Bob Ferguson (Leonardo DiCaprio) en Perfidia Beverly Hills (Teyana Taylor) zijn lid van de links-revolutionaire groepering The French 75. Zij bevrijden ongedocumenteerde migranten uit detentiekampen en plegen aanslagen op de infrastructuur van de Amerikaanse staat. 

Kort na de geboorte van hun dochtertje Willa wordt Perfidia gearresteerd. Dankzij haar medewerking weet de staat het grootste deel van The French 75 uit te schakelen. Perfidia verdwijnt in de mist en zou haar dochter nooit meer zien opgroeien, Bob slaat met zijn dochter op de vlucht om een nieuw leven te beginnen.

Zestien jaar later is het revolutionaire leven al lang voorbij voor Bob. Samen met Willa woont hij teruggetrokken in een boshuisje in Noord-Californië, niet ver van een klein stadje. Zijn isolement en paranoia worden versterkt door zijn jointjes, terwijl hij heimwee heeft naar zijn vroegere revolutionaire leven. Hij vreest constant dat de staat hem zal vinden en straffen.

Die angst komt uit wanneer kolonel Steven J. Lockjaw (Sean Penn) zijn troepen inzet om de laatste losse eindjes uit te schakelen. Willa (Chase Infiniti), nu een slimme moedige tiener, wordt ontvoerd en Bob slaat op de vlucht, vastberaden onder de radar te blijven én zijn dochter uit Lockjaws greep te bevrijden. Wat volgt is een dolle klopjacht door zowel de rechts- als links-extremistische onderwerelden van Californië.

Adrenaline en absurditeit

Tijdens de klopjacht weet One Battle After Another de spanning moeiteloos vast te houden: als kijker zit je constant op het puntje van je stoel, waardoor de speelduur van bijna drie uur voorbij vliegt. De camera beweegt beheerst door de chaos van schietpartijen, protesten en achtervolgingen, en geeft elk moment een gecontroleerde intensiteit. Jonny Greenwoods onorthodoxe soundtrack holt het avontuur achterna. 

Toch blijft er ruimte voor hilariteit. DiCaprio speelt Bob als een versleten ex-revolutionair: te oud, te stoned, zijn conditie en behendigheid kwijt, al die geheime codetaal verleerd en met een badjas als simpele garderobe. Zijn vertolking is zo overtuigend dat je vergeet dat het DiCaprio is – zelfs zijn bezoek aan Jeff Bezos' peperdure Venetiaanse huwelijk vergeet je meteen. Hij stuntelt en schreeuwt zich door de plottwists, wat de film flink wat slapstick meegeeft. 

Ook de hilarische dialogen zijn aanwezig, zoals met karate-instructeur Sergio St. Carlos (Benicio del Toro). Thuis biedt hij ongedocumenteerde migranten en Bob onderdak tijdens diens zoektocht naar zijn dochter. Het contrast met de stuntelende Bob levert komische momenten op die de hele zaal doen lachen. Zo vraagt hij aan Sergio: 'I need a weapon man, all you got is goddamn nunchucks here. You know where I can get a gun?'

Verdeeld Amerika

De politieke ondertoon blijft door de komedie en actie grotendeels op de achtergrond en hadden wat meer uitgediept mogen worden. Door de codetaal en slogans wordt onduidelijk wat de revolutionairen echt willen bereiken. Is dat een zwakte van de film, of juist een bedoeling van Paul Thomas Anderson? Jammer genoeg mist de film – die duidelijk 'aan de kant van de revolutie staat' – hier net een beetje diepgang.

Lockjaw belichaamt de brute en autoritaire kant van de staatsmacht. Als gespierde militaire commandant belichaamt hij woede, racisme en machtsgeilheid, terwijl hij voortdurend validatie zoekt bij een fascistisch netwerk. Achter zijn macho façade schuilen diepe onzekerheden over mannelijkheid, macht en seksualiteit, waardoor zijn brute optreden vooral een masker blijkt.

Thomas Anderson behandelt de fascistische ondertonen spottend. Lockjaw verschijnt daarbij als een South Park-achtige karikatuur: Wat hem drijft is belachelijk, maar dat neemt de reële dreiging die hij belichaamt en het geweld waarmee hij wegkomt niet weg. One Battle After Another suggereert dat figuren met zijn denkbeelden in het hedendaagse verdeelde Amerika een echte bedreiging vormen.

One Battle After Another is een absolute aanrader. De film brengt intensiteit en actie indrukwekkend in beeld, terwijl de kleurrijke personages ook momenten van oprechte emotie beleven die de kijker raken. Hoewel er meer diepgang mogelijk was, maken juist de actiescènes de politieke ondertonen bijzonder toegankelijk. Het is een film die bovendien alleen nú gemaakt kan worden.

Gezien in Cinema ZED.