Elk jaar blaast de herfst me weer omver met zijn charmes

De herfst bracht het begin van het academiejaar met zich mee, dat nog helemaal doordrongen was van zomervreugde. Het start met de najaarszon, terug op kot zijn, zonder zorgen naar feestjes gaan, bijpraten met vrienden en ijskoffie drinken terwijl je over je strandavonturen vertelt. Leuven luiert graag verder zonder al te veel verplichtingen.

Vleugje melancholie

Na onze zomer vol vrijheid komt de herfst aan als een confronterend seizoen, met alleen een langdradig semester en een schijnbaar oneindige blok in het vooruitzicht, waarin alleen de feestdagen nog een houvast bieden. De dagen korten, het uur springt terug, het grillige weer en de geur van rotte bladeren bedwelmt ons als we buiten komen. 

De herfst breekt met de illusie van de zomer, ons energiepeil en levenslust dalen. Een vleugje melancholie komt aanwaaien. De herfst zit vol verandering, en die veranderingen stippen sterfelijkheid een beetje aan.

Sommige mensen, zoals mijn vader, nemen het pad van de pure ontkenning. Hij zwemt nog steeds elke ochtend in ons opzetzwembad, ondanks de vaak gietende regen. Ik pak het liever iets anders aan en probeer de herfst niet te ontkennen, maar te zien als een tweede kans. De start van het nieuwe academiejaar motiveert me om goede gewoontes te hervatten en brengt routine in mijn leven.

De herfst biedt namelijk ontelbaar veel nieuwe mogelijkheden. Het grillige weer jaagt je dan wel naar binnen, maar het creëert als vanzelf gezelligheid – tijd om te cocoonen! Eindelijk kan ik me wagen aan The Secret History om me onder te dompelen in de sinistere stemming van Dark Academia. Vervolgens herbekijk ik voor de vierde keer de belichaming van het prachtige herfstseizoen: Gilmore Girls. De nostalgie die de hilarische dialogen tussen vreemde personages uitstralen, zijn de perfecte oplossing om de donkere dagen te doorstaan.

Herfstmagie

Nog steeds is het seizoen het allermooist wanneer de zon komt piepen. Dan ren ik naar buiten om mijn vitamine D-tekort te herstellen. Ik zie mensen voorzichtig op straat verschijnen om samen de blaadjes onder onze schoenen te horen knisperen en van de kleurrijke transformatie van het landschap te genieten, waarna de pumpkin spice latte volgt die ik maar één keer per jaar bestel, omdat de herfst gevierd moet worden voor hij weer voorbij is. 

Al die herfstmagie wekt een optimisme in me op dat me bij de miniemste zonnestraal overhaast naar buiten voert in slechts een trui en een sjaal. Zonder jas en met mijn paraplu nog in de kast, vloek ik als er dan een plotse herfstbui uitbreekt, en besef ik dat mijn vader niet de enige is die af en toe de grillen van de herfst ontkent.

Lisa van Leeuwen is Vetoraan en student Journalistiek aan de KU Leuven.